Ուրեմն, երբ Ռուբեն Վարդանյանը խոսում ա Հայաստանի, պատկերավոր ասած, Հոնգկոնգ դառնալու մասին, կամացից սկսվում ա, ասեմ սենց, «համազգային կայֆավատը». յանի՝ «ապե, էս ի՞նչ ա ասում էս մարդը, ի՞նչ Հոնկոնգ, ի՞նչ բան, մենք, խոսքի, հազիվ Բանգլադեշ կարանք ըլնենք»:

«Կայֆավատի» պատճառներից, մեկը երազանք չունենալն ա ու մեկ էլ դրա իրականացման ուղղությամբ աշխատելու ցանկության բացակայությունը՝ բուդդայական նիրվանա, հինդուիստական կարմա ու դրանց քվինտեսենցիան «աշխարհաբարով» բանաձևելով՝ «ծնվել ես քուչում պպզելու հմար, մեծացի հենց ըտե ու հավայի մի թփրտա»:

Հա՛, ու տենց էլ մնում ենք «կայֆավատի» մակարդակին, որովհետև Հոնկոնգ դառնալու համար «կայֆավատը» հերիք չի, պետք ա պպզած տեղից հելնել ու «զապադլո» չհամարելով, առաջին հեթին դեմդ թափած «բիչոկները» հավաքել՝ անկախ նրանից, թե ով ա թափել...

‪#‎կայֆավատըկարմա‬

Վարդան Ոսկանյան