Թուրքագետ Կարեն Հովհաննիսյանը գրում է.

Երբ տոնածառ կդնեք, կհիշեք, որ մի քանի հազար երեխա այս տարի չի տեսնելու իր տանը այդ տոնածառը.

 

«Լավ , այսպես ասեմ:

Երբ տոնական սեղան կգցեք, կհիշեք որ մի քանի հազար տանը չկա այդ սեղանը, երբ տոնածառ կդնեք, կհիշեք, որ մի քանի հազար երեխա այս տարի չի տեսնելու իր տանը այդ տոնածառը,

երբ հյուր գնաք կամ ընդունեք, կհիշեք, որ մի քանի հարյուր ծնող դեռ սպասում է, որ դուռը բացվի ու ներս մտնի անհայտ կnրած կամ գերի ընկած որդին:

Նախորդ գրառումս փակում եմ, որովհետև ոչ սիրտ ունեմ քննարկումների, ոչ էլ հավես:

Էլի եմ ասելու չեմ դնի տոնածառ, չեմ գցի տոնական սեղան, չեմ ընդունի հյուրեր: Իսկ հասարակական վայրերում տոնածառ տեսնելուց էլ, գիտեմ ինչ եմ անելու…

Խնդրում եմ այստեղ ոչ մի տեսակի արդարացումներ և քննարկումներ չանեք:

Ձեր ամեն մի բառը կարդում ու ցավ են ապրում հերnuների զավակները, ծնողները, հարզատները, ընկերները…» ,- գրել է Կարեն Հովհաննիսյանը: