Թումանյանն ամպերի որոտի, հորդ անձրևի և «կայծակի ահեղ արհավիրքի» տակ վազում է, բացում նորակառույց, դեռևս անավարտ Վեհարանի դուռը և հնարավորություն տալիս գաղթականներին ապաստանմ գտնել նրա հարկի տակ:

Երեկոյան Գևորգ 5-րդ Վեհափառն իր մոտ կանչեց բանաստեղծին և սկսեց նրան հանդիմանել ինքնագլուխ արարքի համար

:Թումանյանը փորձում էր հարթել միջադեպը, բացատրում էր, որ հազարավոր տառապյալ մարդկանց օգնելը, հեղեղից ու ցեխից փրկելը Վեհարանի անձեռնմխելիությունից կարևոր է, սկայն Վեհափառն անսասան էր:

-Մյուս անգամ չհամարձակվեք իմ կամքին հակառակ գնալ, ասաց նա:

-Եթե անհրաժեշտ լինի, կհամարձակվեմ և, ինձ ոչ ոք չի խանգարի,- նույնքան վճռական պատասծանեց Թումանյանը:-Դուք հասկանո՞ւմ եք, թե ում հետ եք խոսում և ում կարգադրությունն եք անտեսել,-վրա բերեց Վեհափառը:

-Ես Ամենայն հայոց հայրապետն եմ:Թումանյանն իրեն չկորցրեց, չշփոթվեց և անմիջապես պատասխանեց.

-Իսկ դուք գիտե՞ք, թե, ում հետ եք խոսում: Ես էլ Ամենայն հայոց բանաստեղծն եմ...