Շախմատում մի վիճակ կա, երբ քո քայլերով մրցակցիդ ստիպում ես անել քայլեր, որոնք քեզ պետք են՝ հաջորդ քայլդ անելու համար։ Դա մոտավորապես նման է նաև այն իրավիճակին, երբ լաբիրինթոս-ռեբուսում թողնվում է միակ ելքը՝ նախապես կանխորոշելով ուղին՝ որով ընթացողին թվում է, թե նա ինքնուրույն է ընտրել այդ «միակ ճիշտ քայլը», իսկ «հանգրվանում» նրան սպասում է նախապես լարված թակարդը։ Չգիտեմ, թե կոնկրետ ինչ բառով է բնութագրվում սա, բայց այդ երևույթը տեղ ունի նաև կյանքում, այդ թվում՝ քաղաքական և աշխարհաքաղաքական պրոցեսներում...

Վերջին շրջանում Հայաստանում տեղի են ունենում պրոցեսներ, որոնք ընթանում են ճիշտ նույն սցենարով։ Եւ ցավալին այն է, որ նախապես պլանավորված սցենարը խաղարկվում է՝ դիմացի կողմի սպասելի, կանխատեսված քայլերով։ 

 Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուրում