Ֆեյսբույան օգտատեր Ասյա Խաչատրյանն, ով հայտնի դարձավ Արցախի ոստիկանների հետ ունեցած միջադեպից հետո, բավական ակտիվ արձագանքում է օգտատեր Լյուսի Քոչարյանի գրառումներին՝ բռնության ենթարկվածների վերաբերյալ: Գրառումներից մեկի մեկնաբանություններում Ասյան ոչ ուղղակիորեն խոստավանել է, որ պատմության զոհն ինքն է: Մեր տեղեկություններով՝ Ասյան մի քանի տարբեր հարթակներում ևս այս օրերին պատմել է, որ բռնության մասին այս պատմությունն իրենն է.

«Լուս,բարև։ Անմիջական ու շփվող բնավորությանս պատճառով սաղ կյանք համարյա բոզի պիտակով եմ ապրել ։ Սաղ կյանքն էլ տենց 14 -ից սկսած։ Էս սեռաքաղց հասարակությունում ով չէր ալարում՝ նստում հայտարարում էր, որ քնել ա հետս ու առաջարկները, քսմսվողները, ռեպլիկաներ թողողները անընդհատ ավելանում էին, ես էլ ուժեղ աղջկա պես արհամարում էի մինչև որ մի օր այգում մեկը չփորձեց զզվելի անդամը մեջս մտցնի։
Հիշում ու զզվում եմ մինչև հիմա։ Խոտերի վրա էի, պանիկայի մեջ գոռում էի ու թպրտում,բայց շատ կորած տեղ էր, ու ոչ մեկ չկար։ Անդամն ինձ կպավ թե չէ, դեմքս փակեցի ու սկսեցի լացել։ Մի 15-16 տարեկան էի։ Լացիս վրա մենակ կենդանության նշան ցույց տվեց, նայեց վրես ու թե բա՝ «գյոթ ըլնեմ, կարո՞ղ ա ցելկա ես»։

Ավելի հիստերիկավարի էի լացում, վրիցս վեր կացավ ու թե բա «մրսում ես, շորերդ հագի»։ «Մարդու չես ասի, չէ՞»։
Դե չէ, չասեցի, որովհետև մեկ ա ոչ մեկ չէր հավատա, իսկ ես փոքր էի, վախենում էի, չգիտեի՝ ինչ ա պետք անել ու տենց էլ չասեցի։
Երկրորդ դեպքը 17-ում էր մոտիկ ընկերս էր, 24 էր։ Միակ տղեն էր ում վստահել ու ինձ էդքան-էդքան շատ մոտիկ էի թողել։ Քնից զարթնեցի ու էլ կույս չէի։ Ինքն էլ պնդեց, որ արյուն չի եկել, որ լավ էլ գիտի, որ մեկ ա կույս չէի, բայց կույս էի, ու ինքն էլ գիտեր, ուղղակի արդարանում էր։ Ինչքան էլ աբսուրդ ա, բայց էսքանով չեն ավարտվում բռաբարության( փորձի ) մասին հիշողություններս։
20 տարեկան եմ , ինքը 30 էր։ Մի երկու բառ խոսացինք Ցոյից, մյուզիքից, ներողություն խնդրեցի ու զուգարան գնացի։ Դուռը բացեցի, որ դուրս գամ ներս մտավ, պաչեց, բրդեցի ու դուրս եկանք։ Կիրովականում էր, փաբում։ Կիրովականում էի ապրում կատվիս հետ, վարձով,մենակ։ Հետևիցս եկավ զոռով, բարձրացավ տուն, ոչ մի բան չէի կարա անեի։ Անադեկվատ էր շատ, էդ օրն երկու անգամ բռնաբարության փորձ արեց իմ տանը։ Նևրոտիկ եմ քանի տարի ա։ Ուժեղ ցնցվում էի ու ապուշացած էի, վախեցած, շոկի մեջ։ Տեսավ,որ չի կարում ,որ ռեֆլեքսներս լավ են աշխատում, որ չեմ համոզվում ու սկսեց քֆուրներ տալ,հետո սենց տեքստ ” Երբ որ 3 տարեկան էի,հերս կանչեց ու ասեց՝ -տղես, դու տղա ես, դու պուպուլ ունես ու ինչքան աղջիկ տենաս պետք ա դոմփես”։ Լույսը բացվեց, էդ օգտագործած բաները անցան երևի, սկսեց ներողություն բան խնդրել ,ասեցի, որ ներել չներելու բան չունեմ ու ուզում եմ ուղղակի գնա ու էլ իրան կյանքում չտեսնեմ։ Հետո էլի տեսա, փաբում, ոչ մի կոնտակտ չեղավ։ Տուն էի գալիս, դուռը չհասրի ներսից փակեմ, մինչև բանալին կպտտեի՝ դրսից հրեց, ներս մտավ ու ամենավատ քֆուրներով սկսեց ծեծել, իսկ ես իրա անունն էլ չգիտեի։

Ընթացքում «Ես ուզեմ ու դու չտա՞ս աղջի» ,«Սուրբ ես ձևանում, հա՞» ու քֆուրներ, քֆուրներ, ահավոր քֆուրներ։ Սաղ ջանս կապույտ էր, ձենս գոռալուց կտրվել էր արդեն, ու ամեն ինչ ավարտվելուց ու իրա գնալուց հետո նոր հարևաններս դուրս եկան։
Ոստիկանություն դիմեցի, ահավոր ծաղրական էին ու ի միջայլոց։ Ակնհայտ էր արդեն, որ ջրելու են գործը։ Առերեսում եղավ, նագլիավարի ասեց, որ սուտ եմ ասում, որ մարդ եմ վարձել, որ ինձ ծեծեն։ Էնքան զզվելի էր ամեն ինչ ։ Հետապնդման մոլուցք ունեմ, որ դրանից հետո ավելի սրվեց։ Արական սեռը չեմ ատում կամ էլ ինձ շուտ-շուտ ասում եմ տենց, որ համոզեմ։Գործը մնաց օդում կախված, բոլորը գրեթե համոզում էին, որ դիմումս հետ վերցնեմ, որովհետև 3 տարեկան աղջիկ ունի, որովհետև արդեն շատ դատվածություններ ունի, ու իրեն բան չի տալու բանտը, իսկ ես հետ չվերցրի, բայց գործն անուղղակիորեն ջրվեց։
էսքանն էլ ինձնից»։