2016 թվականի Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից Դերենիկ Խաչատրյանը խոստացել էր, որ անհրաժեշտության դեպքում կրկին կմեկնի սահման: Խոստացածի պես եկավ, կռվեց ու գնաց հավերժության ճանապարհով: Սա 24-ամյա տղայի վերջին պատերազմն էր:

«Գնալուց առաջ ասաց՝ ոնց բոլորը, այնպես էլ ես: Ես պիտի գնամ, ու պիտի հաղթեմ: Իմ տղան գնաց այդ ճանապարհով»,– պատմում է Դերենիկի մայրը:

Դերենիկը ժամկետային ծառայությունից ու քառօրյա պատերազմից հետո որոշել էր, որ պիտի շարունակի ծառայությունը: Միացել է խաղաղապահ զորքերին, մեկնել Ռուսաստան՝ ծառայության, ապա՝ Գերմանիա, նաև Աֆղանստան: Վերջին կայարանը հայրենիքն էր:

«Տղաս հերոս չի ծնվել, հերոս է դարձել: Ու հերոս է դարձել՝ հանուն հայրենիքի, հանուն մեզ: Հերոս ծնվել էր, հերոս էլ զոհվեց», - պատմում է Դերենիկի մայրը:

Զինվորական պայուսակի վրա Դերենիկն անվան փոխարեն մականունն էր գրել՝ Կյաժ: Դեռ մանկուց ճարպիկ ու աշխույժ տղան ապրում էր թիթեռի նման: Մայրն ասում է՝ թիթեռի նման էլ մի վայրկյանում թռավ իր ձեռքից:

Պատերազմի ընթացքում ճակատում են եղել նաև Դերենիկի հայրն ու փոքր եղբայրը, բայց իրար այդպես էլ չեն հանդիպել: Դերենիկն Աֆղանստան գնալուց առաջ էլ մորը խոստացել էր՝ գալու է ու կյանքի կոչի ամենակարևոր նպատակը: Դերենիկի կյանքի թելը կտրվեց դեպի երազանք իր ճանապարհին: Հենց այդտեղից ծնողները փորձում են երազանքի թելը նորից կապել:

«Մենք տուն չունենք: Ասում էր՝ Աֆղանստանից գամ, տուն առնենք, որ քեզ մեր նոր տան մեջ տեսնեմ: Երազանքն այդպես էլ անկատար մնաց: Հիմա մենք ուզում ենք իրականացնել իր երազանքը, որ տեսնի, ուրախանա», - պատմում է Դերենիկի մայրը:

Դերենիկը մեծի հետ մեծ էր, փոքրի հետ՝ փոքր: Սիրում էր կյանքն ու ապրում՝ սիրելով: Բայց կյանքից առավել հայրենիքն էր ու հետագա սերունդների խաղաղ ապագան:

Դերենիկի փոքր եղբայրը հիմա էլ առաջնագծում է: Պայմանագրային զինծառայող է: Մայրն ասում է՝ երկու հերոս ունի, երկուսով էլ հպարտանում է: Հայրն էլ ասում է՝ որդիներն իրենք են ընտրել այդ ճանապարհը:

Դերենիկն իր ապագան նվիրեց գալիք սերունդներին: Ոսկեհեր տղան գնաց ու իր հետևից ոսկեգույն հետագիծ թողեց՝ որպես հավերժության խորհրդանիշ:

Մանրամասները՝ տեսանյութում