«Մարտի մեկնելուց առաջ զրուցել եմ հետը, ասաց՝ մա՛մ ջան, ոնց ես, մա՛մ ջան, ուղղակի ժամանակ ունեի, ասի մի երկու բառ խոսեմ, քո ձենն էլ լսեմ… Ինքը երևի գիտեր, որ բարձրանում են դիրքեր, ու գիտեր, թե ինչի համար…»,- պատմում է Արամ Աբրահամյանի մայրը և հավելում՝ որդուս ժպիտն ինձ համար ամեն ինչ էր: