«Մեր տան հիմքն էր Արմենը, մեր տան ամեն ինչն էր… դուրս եմ գալիս փողոց, քայլում, տեսնում եմ մարդիկ ապրում են, քայլում են անհոգ, աչքիս առաջ սահմանն է ու հեռվում տեսնում եմ Արմենին, որ դեռ պահում է սահմանը… Ես քեզ չեմ ներում, որդիս, որ դու հրաման ունեիր, բայց հետ չեկար… բայց ոչ, նա այլ կերպ չէր կարող…»,- մտորում է հերոս զինվորի մայրը: Որդեկորույս մայրը որդու հարսնացուի աչքերին նայելով է առնում որդու կարոտը: