Իշխող խմբակցության պատգամավոր Վլադիմիր Վարդանյանն այսօր հայտարարել է, թե վերականգնելու են Արցախի տարածքային ամբողջականությունը: Երեկ Ռոբերտ Քոչարյանը հանրահավաքի ժամանակ հայտարարել է, թե հասնելու են արժանապատիվ խաղաղության: Արթուր Վանեցյանն էլ հայտարարել է, թե բանակցությունների միջոցով հնարավոր է հասնել Հադրութի ու Շուշիի վերադարձին:
Սկսեց. նախընտրական շրջան է, նման հայտարարությունները կարելի է վերագրել այդ շրջանի տրամաբանությանը, միեւնույն ժամանակ սակայն քաղաքական ուժերը պետք է նկատի առնեն հետեւյալը. սա աշխատավարձի ու թոշակի բարձրացման, ասֆալտ անելու եւ նման խոստումներ չեն, որ կարելի է ձեռքի հետ տալ ու անցնել առաջ:
Հայկական քաղաքական դասից իհարկե որեւէ լուրջ բան սպասելն անմտություն է, այնուամենայնիվ նման հայտարարություն անելիս առնվազն պետք է հստակ մանրամասնել մի շարք հանգամանքներ: Ի՞նչ են հասկանում այդ մարդիկ Արցախի տարածքային ամբողջականություն ասելով, ի՞նչ սահմաններում: Ի՞նչ է նշանակում արժանապատիվ խաղաղություն, կամ ում հետ բանակցություններով են վերադարձվելու կորսված տարածքները:
Խնդիրն այն է, որ այս ուժերը հավատարմություն են հայտնել եռակողմ հայտարարությանը եւ դրա հեղինակ Ռուսաստանին: Մոսկվան առաջին դեմքերի մակարդակով հայտարարել է, որ առաջնային խնդիրը եռակողմ հայտարության կատարումն է եւ ստատուս-քվոյի պահպանումը, բացառելով քաղաքական կարգավորումը Մինսկի խմբի շրջանակում եւ Արցախի կարգավիճակը: Անձամբ Պուտինը Արցախը հայտարարել է Ադրբեջանի տարածք: Ռուսական զորքը Արցախում է այս պայմանավորվածությունների դիմաց, այդ թվում՝ Շուշիի ու Հադրութի:
Նկատենք՝ սա մենք չենք ասում, սա ասում են ՌԴ առաջին դեմքերը:
Ավելորդ է ասել, որ ռուսական «կարգավորման» այս տարբերակը չի ենթադրում «արժանապատիվ խաղաղություն» եւ որեւէ բանի վերադարձ: Ինչ վերաբերում է Մինսկի խմբին, այստեղ բանակցությունների վերսկսման խոսակցությունները կարող են տեւել երկար ժամանակ, եւ դա կախված է ԱՄՆ-ի եւ Ռուսաստանի, ինչպես նաեւ այլ խաղացողների միջեւ պայմանավորվածություններից: Բացի այդ, Հայաստանի շահագրգռությունը պետք է արտահայտվեր կոնկրետ նախաձեռնություններով, որոնք չկան: Օրինակ, իշխող մեծամասնությունը խորհրդարանում կարող էր քննարկել Արցախի վերամիավորման կամ գոնե ճանաչման հարց, իսկ առավել ուժեղ քայլ կլիներ Արցախը Հայաստանի մաս հայտարարելը: Իր հերթին, կուսակցական դասի գերակշիռ մասն այս ամիսներին խոսեց ու արեց ինչ ասես, բայց այդպես էլ նման պահանջ չներկայացրեց կառավարությանն ու խորհրդարանին:
Բայդենի կողմից Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը մի վերջին հնարավորությունն էր Հայաստանին՝ դերակատարում ունենալ ռուս-թուրքական կաղապարից դուրս: Եթե Հայաստանը ցույց չի տալիս սուբյեկտության նշաններ, քաղաքական համարժեքություն, արժանապատվություն ու սեփական իրավունքների պաշտպանության ազդակներ, ոչ ոք սկուտեղի վրա չի մատուցելու «հայանպաստ որոշումները»: Ավելին, նման որակներից զուրկ համակարգերը դառնում են քաղաքականության օբյեկտ՝ դրանից բխող հետեւանքներով:
Հայկական իշխող ու ռուսամերձ շրջանակների այս ամիսներին դրսեւորած վարքն ու «գաղափարաբանությունը» հանգում են հենց քաղաքականության օբյեկտին, ի ցույց դնելով քաղաքականության ու մասնավորապես Հայաստանի դեմ իրականացվող պլանի հանդեպ կենցաղային պրիմիտիվ պատկերացումները:
Ամեն ինչ հնարավոր է վերադարձնել, սակայն ոչ օբյեկտի կարգավիճակում: Կարող ուժերի համախմբում է պետք՝ հներ-նորեր տրագիկոմեդիայից դուրս:
«Եղել են ինձ ճնշելու փորձեր, բայց ռեկտորը հասկացել է, որ դա վատ հետեւանքներ կունենա ԵՊՀ–ի համար». Արայիկ Հարությունյան 
