Ռուբեն Կարոյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.

Այս տողերը Սիլվա Կապուտիկյանը գրեց 2004 թ-ի ապրիլին, երբ իրավապահները աննախադեպ դաժш նությամբ ցրեցին ընդդիմադիրների խաղաղ ցույցը, նախագահ Քոչարյանի նստավայրի դիմացից։ Սիլվա Կապուտիկյանն այս բանաստեղծությամբ վերադարձրեց նախագահին

«Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշանը, որով պարգևատրվել էր 1998 թ-ին, նույն նախագահից, ասելով, թե «Դա իմ հոգու ճարահատ ճի-չն եմ համարում՝ ընդդեմ տիրող անարդարությունների»։ Քոչարյանի պատասխանը չուշացավ․ «Պարզապես ափսոսանք եմ հայտնում: Եթե ինքը չլիներ, առավել կոշտ պատասխան կտայի»։ ԱՊՍՏ ԱՄԲՈՒԹՅՈՒՆ Ես չեմ ապրում արդեն և ես չեմ էլ մե ռնում, Եվ իմ չմե ռնելը տևելու է շաատ երկար, Ո՛ւր էլ լինեմ` տանը, դրսում, հեռաստանում, Ես ձեր դш տաստանին պիտի լինեմ ներկա: Դուք, փոքր և մեծ տերեր, այրեր դուք ապիկար, Առաջնորդներ չնչին ու կեսկատար, Ստ-որ ձեր տեսակին ստորոտն էր հարմար, Դուք եղ-ծությամբ, ստով հասաք կատար:
Մտքի ընտրյալներին դուք դարձրիք ծառա Ու դարձրիք պш տանդ,

հլու ընտրազանգված, Մի պարկ փուտ ալյուրով մարդկանց խիղճը առաք, Դուք` փչացած վաղուց` փչացրեցիք նրանց: Ու լլկեցիք հոգին ու փշրեցիք կրկին 88-ի հրաշք ժողովրդին. Ստիպեցիք լքել հայրենիքը, որին шր յուն էին տվել, կյանք և զավակ: Իսկ նա, որ ստրուկին ճզմեց իր մեջ, ելա՛վ, Հանուն պատվի, պարտքի, եկավ հրապարակ, Զոր-քով փշш լարով շուրջկալեցիք նրան Ու ջանացիք ջար-դել ոտքերի տակ… Օ՜, խաղատուն դարձած հայրենական մեր տուն, Ցեխերի մեջ ընկած մագաղաթյա մատյան, Կախш ղանի սյունից կախված անկախություն, Մեր լույս երազների խավարակուռ պատյան: Ես ի՞նչ, ի՞նչ խոսքերով նզп վք կարդամ և սաստ, Ձեզ, որ խուժդուժ կարգերն էս երկնեցիք, Ուր դուք դարձաք հեծյալ,

ժողովուրդը` գրաստ, Օտարի դուռն ընկած մի մուրացիկ: Ու ես հայ բանաստեղծ, ի՞նչ սև բախտի արժանացա, Որ նզովքի խոսք եմ ասում… հային. Հզոր ճախրից հետո տեսա այս անկումը Եվ ապրեցի օրերն այս դի-վային: Ո՛չ, չեմ ապրում արդե՛ն և ես չեմ էլ մե ռնում, Իսկ թե — ան եծք վերին — մնաք ինձնից երկար, Մե՛կ է, ո՛ւր էլ հանգչեմ, ո՛ր մի գե րեզմանում, Ես ձեր դш տաստանին լինելու եմ ներկա… Սիլվա Կապուտիկյան

Սիլվա Կապուտիկյանը իր շքանշանը վերադարձնելիս, իր նամակ հայտարարությունում գրել էր․ Ես, 1999 թ-ի, ծննդյանս ութսուն ամյակի առթիվ հենց այդ ձեռքից ստացել եմ «Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշան: Հետագա տարիներին Ռոբերտ Քոչարյանը յուրաքանչյուր ազգավնաս քայլի ժամանակ, ցանկացել եմ ետ վերադարձնել այն: Ապրիլի տասներկուսի пղ բերգական գիշերից հետո միանշանակ այլեւս

երկմտելու տեղ չի մնացել : Ուստի ես խորին ցш վով ու սուրբ Մեսրոպի հանդեպ անմեղ-մե ղшվորի անորսալի զգացողությամբ ետ եմ վերադարձնում ստացածս այդ շքանշանը, իմ այս քայլը համարելով հայ մտավորականի ցш սման և բո ղпքի արտահայտություն ստեղծված արգահատելի կացության դեմ: Վերջում ցանկանում եմ ասել հետեւյալը: Հայաստանում, Արցախում, Սփյուռքում ապրող յուրաքանչյուր հայ գիտակցում է, որ օր օրի ատամները ս-րող թշն шմուն հիմնավորապես դիմակայելու համար ներկա պահին առավել է կարեւոր երկրի իրավիճակի կայունությունը, պետության ամրությունը: Սակայն զե նքով ու բ ռնություններով ձեռք բերված կայունությունը երեւութական է, հղի՝ վատ հետեւանքներով: Չի կարող իրական կայունություն լինել մի երկրում, որտեղ կա նման անջրպետ պետության ղեկավարի և ժողովրդի միջեւ, կուշտուկուռ դղյակների ու կիսաք աղց հյուղակների միջեւ, որտեղ որ տիրում է փոխադարձ ատե լության մթնոլորտ, որտեղ Ռոբերտ Քոչարյանի վարած հաշվենկատ, հուսալի հենարան ստեղծելու համար ամեն մի փոքր ու մեծ պաշտոնավայրում համերկրացի գլխավոր ունենալու անհեռատես քաղաքականության հետեւանքով երկատվել, մաս-մաս է եղել հայաստանցիների ու արցախցիների միասնական ոգին, որի առաջ ընկրկեց բազմապատիկ զի նված թշն шմին, եւ որի շնորհիվ նվաճվեց անառիկ Շուշին: Պարոն Քոչարյանը, եթե իսկապես մտահոգ է մեր հայրենիքի ճակատագրով, եթե ցանկանում է, որ վերականգնվի մեր ժողովրդի երկու հատվածների՝ ութսունութ թվականին հրաշքներ գործող միասնականության ոգին, պետք է հեռանա քաղաքական ասպարեզից: Այլ ելք չկա պարզապես: Սիլվա Կապուտիկյան 14 ապրիլի, 2004թվական, Երեւան