Լրագրող Վարդ Սիմոնյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «ՀՈԿՏԵՄԲԵՐԻ 27

Ոչ մի գազան չի կարող քեզ այնպես հալածել, ինչպես չասված խոսքը, չգրված տողը։ Իսկ 27-ի վկանները չեն սպասում, հակառակի պես, իրար հերթ չտալով, մեռնում են...

Ճակատագրի ի՜նչ հեգնանք. 2000-ի օգոստոսի 29-ին էլեկտրիկ Նորայր Եղիազարյանը չիմանալով, որ «տոկը դըզ ա» ձեռքը տանում է դեպի իր բանտախցի վարդակը և տեղում կնքում իր մահկանացուն: Սա այն Նորայրն էր, որին սպասում էին դատարանում, և որը, ըստ նախաքննական ցուցմունքների, զենք էր վաճառել «ռոմանտիկներին»: Ինչ-ինչ, բայց երկրի միակ տղամարդուն չես մեղադրի անգործունակության և բեբաշարության մեջ. մարդը ձեռաց մի պառլամենտական հանձնաժողով ստեղծեց՝ թե տղա եք, գնացեք քննեք էս տասը անհայտով հավասարումը՝ թե ինչպես է հնարավոր, ձեռքն այնպես խրել վարդակի մեջ, որ մահացու օջախները գոյանան գլխի վրա: Լավ հարցը, իհարկե, պատասխանի կարիք չունի:

Չորս տարի անց, 2004-ի ապրիլին «Նուբարաշենից» մի նոր մահազդ հնչեց՝ Հունանյանի քեռին ոչ ևս է: Սա այն Վռամ քեռին էր, որը, ըստ ականատեսների, օրը հազար անգամ ճաղավանդակներից բղավում էր, թե կարևոր բան ունի ասելու: Վերջն այս մարդը սրանց զահլան էնքան տարավ, որ բռնեցին ու գցեցին մի այնպիսի կոնֆորտային զոնա, ուր ոչ մեկը քեզ չի անհանգստացնում, երբ անգամ առաստաղից կախվելու ցանկություն ես ունենում: Հետաքիքիր հարց է, չէ՞, թե ինչպես է պետության գլուխը թռցրած հայտնի բանդայի տեռորիստը մեկուսարանի համակ ուշադրությունից պլստում և որպես երդվյալ ռոմանտիկ թոկը վիզը գցած սավառնում իր առանձնախցում: Այլ բան է, որ այս հարցին իսկի փաստաբանության ռահվիրա Ալումյանը չի կարող պատասխանել:

Նույն տարում՝ 2004-ի մայիսի 28-ին, հերթական «դժբախտ պատահարը» տեղի ունեցավ, այս անգամ էլ 27-ի գործով կալանավորված, ապա ազատություն ստացած պատգամավոր Մուշեղ Մովսիսյանի հետ: Եվ ո՞վ ռիսկ արեց կասկածել, որ սա Ապարան-Երևան ավտոմայրուղու վրա տեղի ունեցած հերթական ավտովթարն է. ինչ կարող ես անել, երբեմն, մեքենաներն ունեն մարդկանց սպանելու հատկություն, և սա հենց այդ դեպքն է: Մանավանդ որ, այդ վթարի մասին, իր ծանր տեղը թեթևացրած սուլում է Հ1-ի Հայլուրը, և այն էլ պետավտոտեսուչին հատուկ բարոյախոսությամբ: Իսկ Քոչարյանի Հայլուրին՝ երկրի թիվ1 էլեկտրական եկեղեցուն, անկարելի էր չհավատալ:

Նույն ամսին ավտովթարը խլեց նաև Աժ-ի բուժքույր, առանցքային վկա Ռոզա Հովհաննիսյանի կյանքը: Ոչ մի պարադոքս, ԱՄՆ մեկնելը քեզ հետապնդումից չի ազատի, եթե դու տեսել ես այն, ինչը չպիտի տեսնեիր: Եվ ով կարող է երաշխավորել, որ տիկին Ռոզան օրինակ՝ սուրճ չէր խմում իր հարևան, բարեկամի հետ: Իսկ դա արդեն «լուրջ հանցակազմ» է, բա որ այդ սրճախմության մի պիկ պահի տիկինը սրտի եղածով կիսվեր սիրելի սեղանակիցների հետ: Ճարպիկը ռիսկը չեզոքացնո՞ւմ է, թե ամեն օր սրտի դողով սպասում, թե ուր որ է, տիկին Ռոզան կրկին սուրճ կխմի: Նույն չարաբաստիկ 2004-ին պառլամենտում կախվեց 27-ի գործով կարևոր վկա, ԱԺ արձանագրային բաժնի աշխատակցուհի Հասմիկ Աբրահամյանը: Երկիրը պապանձվեց. այս աղջկա «ինքնասպանությունից» հետո ամեն ինչ այնքան հասկանալի էր, որ էլ ոչ մի խոսելիք չմնաց: Թվում էր՝ սա վերջն է, ոճրագործները գոնե այստեղ կկանգնեն, մանավանդ որ երկու տարի առաջ իր տան շքամուտքի առաջ հասցրել էին սպանել նաև Հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի նախագահ, 36-ամյա Տիգրան Նաղդալյանին՝ դարձյալ առանցքային մի վկայի, որին Հայաստանից հեռացնելու պատրվակով Քոչարյանն առաջարկել էր դեսպանի պաշտոն Մեծ Բրիտանիայում: Տիգրանը չընդունեց առաջարկը, բայց և չհասցրեց հասնել դատարան:

Ով էր հաջորդը, իհարկե, ոճրախմբի անդամ Համլետ Ստեփանյանը: Ինչո՞ւ, որովհետև դրսում 2010 թվականի մայիսն էր, իսկ նրա պատժի ժամկետը շուտով լրանալու էր: Հակառակի պես՝ սրա բերանն էլ հեշտ բլանդվողներից չէր:

Սա չպիտի ապրեր, միայն նրա համար, որ տուժողների պաշտպաններն արդեն հայտարարել էին, որ բացի Նաիրիի խմբից, եղել է նաև տեռորիստական երկրորդ ոճրախումբը, որը գործել է պառլամենտի կուլիսներից: Ահա ինչն էր Համլետ Ստեփանյանի «հանկարծամահության» պատճառը:
Եվ վերջապես, Հ1-ում ԱԱԾ-ի ներկայացուցիչ Տիգրան Նազարյան՝ 27-ի, թերևս, կարևորագույն վկա. նա, ով հսկել է Քոչարյանի և Նաիրիի պատմական առանձնազրույցը և սեփական աչքով տեսել, թե ինչպես է քաջ ու անվախ Քոչարյանը 40 րոպե շարունակ գտնվել տեռորիստի ճիրաններում և անվնաս դուրս պրծել՝ կապիտուլյացիայի ենթարկելով զինված մոլագարին: Եվ քանի որ երկրի անվտանգության մարմինները հարկ չեն համարել ձայնագրել այս «անկարևոր» զրույցը, ուստի Նազարյան Տիգրանը նվազագույնը երկրի թիվ1 կարևորության վավերանյութն էր:Եվ Քոչարյանի ղեկավարած պետությունն առնվազն զրո անվտանգության համակարգ պիտի ունենար, որ իր գործակալն այս բեռուբարձով վեր կենար ու թռներ Ամերիկա՝ մշտական բնակության: Սա այն դեպքն է, որ ողջ չի մնա ոչ միայն սույն գործակալը, այլև՝ այդ գործակալի պետությունը: Եվ իրոք, հոկտեմբերի 27-ից հետո պետություն լինելու մասին մեր պատկերացումները խիստ չափազանցված էին, իրական պատկերն ընկալելու համար մեզ խանգարում էին առանձին ատրիբուտներ (դրոշ, զինանշան, հիմն…)»: