Հայ հնագետների խոստումնալից գտածոն. հնագույն ուղղանկյունաձեւ համալիր աշտարակով

Նստում ու հիացած նայում էի այդ ամենին։ Նետերի գլխիկներից մի քանիսը շատ փոքր էին, և անհավատալի էր թվում, որ դրանք փորված էին քարից, բայց հենց որ դրանք դեպի լույսին էիր պահում, կարելի էր տեսնել հարվածներից առաջացած ամենափոքր փորվածքները: Առավել անհավանականն այն էր, որ յուրաքանչյուր գլխիկի ծայրերը, նույնիսկ ամենափոքրինն, ատամնավոր էին, որպեսզի այն ավելի լավ ծակի զոհին: Ուսումնասիրելով առարկաները՝ ես ապշում էի դրանց գույնի վրա։ Լողափում՝ պինգվինների գաղութի մոտ, գրեթե բոլոր քարերը շագանակագույն կամ սև էին. գեղեցիկ գույնի քար գտնելու համար պետք էր շատ ջանք գործադրել: Եվ այնուամենայնիվ, յուրաքանչյուր ծայրի պատրաստման համար, նույնիսկ ամենափոքրի, ընտրվել է գեղեցիկ քար։ Ես դրեցի բոլոր նետերի և նիզակների ծայրերը սփռոցի վրա, և նրանք փայլում էին ինչ-որ հեքիաթային ծառի գեղեցիկ տերևների պես:

Ջերալդ Դարրել, «Խշշոցների երկիր»

«Մոսկվիչ», դեղձ և կիզիչ արև

Հայաստանի Հանրապետության Արմավիրի մարզի Խանջյան գյուղից ոչ հեռու հայ հնագետները հայտնաբերել են հնագույն համալիր՝ աշտարակով։ Հետազոտական աշխատանքներն իրականացնում է հայ-գերմանական համատեղ խումբը։ Խմբի համաղեկավարներն ու անդամները NEWS.am-ի ընթերցողներին պատմել են առաջին արշավախմբի արդյունքների մասին։

Արմավիրի մարզը գտնվում է Արարատյան դաշտում, Արարատի և Արագածի միջև։ Սա հայ քաղաքակրթության բնօրրաններից մեկն է։ Այստեղ էին գտնվում Հայաստանի պատմական տասներկու մայրաքաղաքներից չորսը՝ Արմավիրը, Երվանդաշատը, Բագարանը, Վաղարշապատը։ Ավելին, Արմավիրի ներկայիս մարզկենտրոնը ոչ միայն Հայաստանի, այլեւ ամբողջ աշխարհի հնագույն քաղաքներից է։ Տարածաշրջանը հնագույն ժամանակներից խիտ բնակեցված է եղել, և մինչ օրս չի շտապում բացահայտել իր բոլոր գաղտնիքները։

Պեղումների վայր մեզ տանում է երիտասարդ վարորդը՝ նախապատմական «Մոսկվիչ»-ով՝ փոշոտ գյուղական ճանապարհով: Ի դեպ, նման ճանապարհներին գոյատևում են միայն խորհրդային ավտոմոբիլային արդյունաբերության աստղերը՝ «Նիվա»-ն, «Ժիգուլի»-ն, և հիմա պարզվեց, որ «Մոսկվիչ»-ներն էլ։ Մեքենան թեքվում է դեպի ուղիղ հատված և ժամում խելահեղ 40 կմ արագություն է հավաքում՝ հասած հյութեղ մրգերով կախված դեղձի և սալորի փոքր ծառերի, այս տարի իրենց առաքելությունը կատարած ծիրանի ծառերի կողքով, որոնք հանգստանում են՝ ինչպես սիզամարգերի վրա երիտասարդ երիտասարդ կանայք։

Ճանապարհի վերջին հարյուր մետրը հաղթահարում ենք ոտքով, կիզիչ արևի տակ։ Վաղ առավոտից հնագետները «դաշտում» են։

Անավարտ աշտարակ

«Մենք գտնվում ենք վերջերս հայտնաբերված հուշարձանի մոտ, որը հայտնաբերեցինք մեր գործընկեր Գագիկ Սարգսյանի հետ, մոտ երկու տարի առաջ, երբ ուսումնասիրում էինք այս տարածքում գտնվող այլ հուշարձաններ»,- ասում է «Պատմամշակութային արգելոց-թանգարանների և պատմական միջավայրի պահպանության ծառայություն» ՊՈԱԿ-ի հուշարձանների պահպանության վարչության գլխավոր մասնագետ, հնագիտական խմբի հայաստանյան համաղեկավար Լևոն Մկրտչյանը։ Այսինքն՝ այն, ինչ հեռվից մտածում էին՝ թե սովորական բլուր է, իրականում պատմական հուշարձան է, իսկ վերեւի քարակույտերն ամենևին էլ կույտ չեն, այլ ուղղանկյուն ձևի աշտարակ։

Ըստ Լեւոն Մկրտչյանի՝ սկզբում որոշել են, որ սա հերթական հնագույն աշտարակն է. «Մյուս գործընկերոջ՝ Գերմանիայում բնակվող Ռուբեն Դավթյանի հետ, կազմակերպեցինք հայ-գերմանական ծրագիր։ Պեղումները սկսվել են դեռ մեկ ամիս առաջ: Մեր աչքերի առաջ բացվեց ոչ միայն հետաքրքիր, այլ ես կասեի յուրօրինակ կառույց։ Այն գտնվում է համալիրի վերին մասում, ուղղանկյունաձև, մոտավորապես՝ 8 x 7 մետր չափերով։

Մեզ հաջողվեց մի մետր շերտ պեղել, իսկ բացահայտումները դեռ առջևում են։ Բայց արդեն կարելի է ասել, որ գտածոն խոստումնալից է։ Մենք հասանք մի շերտի, որը պարունակում էր տեղեկություններ հետաքրքիր, բայց տխուր իրադարձության մասին. բոլոր նշաններով, տեղի են ունեցել որոշ ողբերգական իրադարձություններ, որոնք առաջացրել են հրդեհ և ավերածություններ, հայտնաբերվել են բազմաթիվ կավե բեկորներ և մոխրի հաստ շերտ:

Ինչ վերաբերում է աշտարակին, ապա այն հոծ է՝ այսինքն չունի ներսույթ և բնականաբար առանց մուտքի է։ Ըստ երևույթին, սկզբում արտաքին պատերը կառուցվել են մեծ քարերից, ապա ներսից տարածությունը շարվել է ավելի փոքր քարերով։ Քարերն ամրացվել են կավե շաղախով, և այդպիսով աշտարակն աստիճանաբար կանգնեցվել է»,- ասաց Մկրտչյանը։

Թե ինչ կա մոխրի շերտի տակ, մնում է պարզել։ Մասնագետները ենթադրում են, որ ամրոցը կարող էր կառուցվել Վանի թագավորության օրոք, իսկ մոխրի շերտը բնութագրվում է հետուրարտական նյութով։

«Բերդի հիմնադրման ժամանակաշրջանի, նրա ճարտարապետական առանձնահատկությունների մասին մենք կկարողանանք խոսել միայն հնագիտական աշխատանքների ավարտից հետո։ Հիմա մենք ճանապարհի հենց սկզբում ենք։ Ո՞րն էր հուշարձանի նպատակը։ Ինչպե՞ս է այն կառուցվել։ Ինչո՞վ են զբաղվել այն մարդիկ, ովքեր կառուցել են այն: Այս բոլոր հարցերի պատասխանները կտան համալիր ուսումնասիրությունները։ Կարելի է միայն միանշանակ պնդել, որ սա մոնումենտալ ճարտարապետության շատ հետաքրքիր օրինակ է, այն ունեցել է սոցիալական կարևոր նշանակություն։ Դրա մասին է վկայում նաև այն, որ այն գտնվում էր մեծ հեռավորությունից տեսողականորեն հասանելի կետում, կարելի է ասել՝ գերիշխում էր տարածքի վրա։ Երևի դա պաշտամունքի նշանակություն է ունեցել»,- կարծում է հնագետը։

Խումբը կարծում է, որ բլրի մոտ գտնվող հարթավայրում մեծ բնակավայր է եղել, որի ուրվագծերը տեսանելի են բլրի գագաթից: Տարածքը, որի վրա կառուցվել է աշտարակը, նույնպես հարթ է, և հնարավոր է, որ այն նախատեսված է եղել հասարակական-կրոնական բնույթի ինչ-որ ծեսերի կամ միջոցառումների իրականացման համար։ Համալիրը դարավանդներով իջնում է մինչև բլրի ստորոտը, որտեղ այն պարսպապատ է եղել։

«Եթե փորձենք մտովի վերականգնել, դա շատ գեղեցիկ համալիր էր։ Միանգամայն վստահ եմ, որ վայրը պատահական չի ընտրվել՝ Արմավիրի, Արգիշտիխինիլիի և Երվանդաշատի հարևանությամբ, որոնց հետ համալիրը տեսողական կապի մեջ է, և մեր հայտնաբերած շերտը կրում է այդ դարաշրջանի հետքերը։ Հնարավոր է, որ դա նույն թագավորության կարեւոր համալիր է եղել»,- ասում է Լեւոն Մկրտչյանը։

Հուշարձանը ստացել է մոտակա Խանջյան գյուղի անունը, քանի որ գիտնականները պատմական անուն չունեն, այն չի ուսումնասիրվել ոչ խորհրդային, ոչ էլ հետխորհրդային շրջանում։

Կարիճներ և բեկորներ

Մինչ հայ մասնագետներն աշխատում են բլրի գագաթին, գերմանացի գործընկերները պեղումներ են անում դրա ստորոտում։ Աշտարակը նկարահանելով տարված օպերատորին սպասելիս զրուցում եմ խմբի գերմանացի համանախագահ Սիմոնե Առնոլդի հետ (Հալլե-Վիտենբերգի համալսարան): Չոր տաք լանդշաֆտը հուշում է կարիճների մասին, և ես հարցնում եմ դրանց մասին: Ծիծաղի պայթյունից հետո հետևում է բացատրությունը. այո, կան, բայց քիչ են, հանդիպում են երկու օրը մեկ անգամ, հիմնականում՝ դեղինները: Իսկ ընդհանրապես, կարիճներն ամենասարսափելին չեն, ֆալանգներն ավելի սարսափելի են։

Սիմոնե Առնոլդը զբաղված է համալիրի հենապատի պեղումներով։ «Այժմ մենք չենք կարող միանշանակ պնդել, որ այս տարածքը կարող էր օգտագործվել որպես աղոթատեղի և որպես բնակավայր։ Հասկանալի է, որ պատը ծառայել է որպես հենարան՝ սողանքի դեմ պաշտպանելով դարավանդապատ համալիրը, և հնարավոր է, որ այն օգտագործվել է նաև որպես բնակելի մասի պատ։ Մեզ համար նույնիսկ պարզ չէ՝ մեր գտածոն ընդհանուր համալիրի ներսում է, թե դրանից դուրս»,- պարզաբանում է հնագետը։ Այստեղ հայտնաբերվել են նաև մեծ քանակությամբ կավե բեկորներ։ Փորձագետները ենթադրում են, որ սափորներն օգտագործվել են հեղուկ պահելու կամ մշակելու համար, որը, թերեւս, փորձաքննությունը պարզի։ Հայտնաբերված բոլոր արտեֆակտները մշակվում, համարակալվում և պահվում են Սարդարապատի «բազայում»։

Ըստ նախնական տվյալների՝ հայտնաբերված բեկորները պատկանում են մ.թ.ա. առաջին հազարամյակի կեսերին։ «Մենք հակված ենք հավատալու, որ այստեղ մարդիկ են ապրել։ Բլրի շրջակայքում հայտնաբերված գտածոները ցույց են տալիս, որ տարածքը խիտ բնակեցված է եղել։ Հետևաբար, մենք ենթադրում ենք, որ նրանք ապրել են ինչպես շուրջը, այնպես էլ, հնարավոր է, բուն բլրի վրա։

Եվ այստեղ, ինչպես նաև վերևում, հայտնաբերվել է հնագիտական շերտ, որը վկայում է հրդեհի մասին։ Հնաբուսաբանը կուսումնասիրի նմուշները, և եթե պահպանվել են բույսերի և սերմերի մնացորդները, նա կլրացնի հուշարձանի մասին մեր տեղեկատվությունը»,- բացատրում է Սիմոնե Առնոլդը՝ զգուշորեն փաթեթավորելով նմուշը պոլիէթիլենային տոպրակի մեջ։ Ցավալին այն է, որ այս շերտից վեր մշակութային այլ շերտեր չկան, և սա, ամենայն հավանականությամբ, խոսում է բնակիչների համար ողբերգական դեպքի մասին։

Բեկորներ և անցքեր, բրոնզե օղակ

Կերամիկայի փորձագետ Սաբինա Բրեդբեկ-Ուեկերը բացատրում և ցույց է տալիս, թե ինչպես է մշակվում հավաքված կերամիկական նյութը։ Դաշտային պայմաններում՝ ջրով։ Բայց հաճախ, բացի սովորական փոշուց, կեղտից և հողից, նյութի վրա նստում է կրաքարի շերտ: Այն լաբորատորիայում հեռացվում է քացախաթթվով, եթե, իհարկե, նմուշն արժեք է ներկայացնում։ Պահպանման համար լվացված նմուշները պետք է լավ չորացվեն արևի տակ։

Որոշ բեկորներ ունեն անցքեր: Մասնագետները դրանց արտաքին տեսքը կապում են վերանորոգման հետ։ «Երկու կողմից անցքեր են բացվել, որոնց օգնությամբ «վահան» է ամրացվել։ Սա խոսում է այն մասին, որ կերամիկան այն ժամանակներում մեծ արժեք ուներ, թանկ էր և այն ամեն կերպ խնայում էին»,- պարզաբանում է փորձագետը։

Հ. Գ. Պեղավայրից քայլելու հեռավորության վրա է գտնվում հնության մեկ այլ հուշարձան՝ քարե դարի մարդու վայր: Այժմ սրանք մեգալիթյան կառույցի մնացորդներ են՝ երեք պատ, իսկ հարակից տարածքում կարելի է գտնել նետերի ծայրեր ու նիզակներ, օբսիդիանից պատրաստված «դանակներ»։ Մեծ, փոքր, սուր, քառակուսի ձևով, որոշները նուրբ և փխրուն են, բայց սուր, ինչպես հավաքման դանակը, մյուսները՝ զանգվածային են, ինչպես դաշույնի շեղբը:

Զարմանալի է, թե ինչպես են հնագույն վարպետներն՝ առանց գործիքների, սայրերի և այլ գործիքների, կարողացել այդքան խնամքով կտրել և մշակել օբսիդիանի թերթերը։ Եվ երևում է հին մարդու մորուքավոր դեմքը, որը նստած է կրակի մոտ և կաշի հագած՝ զբաղված օբսիդիանից ևս մեկ շեղ ստեղծելով։ Կանցնեն հազարավոր տարիներ, և հին մարդու հետնորդները կկանգնեցնեն այլ հուշարձաններ, աշտարակներ և ամրոցներ։ Բայց դա այլ պատմություն է...