Մեցանո լճում (Լացիո) ստորջրյա պեղումների առաջին փուլն ավարտվել է։ Հնագետները փաստագրել են բրոնզե դարի արտեֆակտներով թաքնված եզակի կույտային կացարան։ Հնավայրը թվագրվում է մ.թ.ա. 1700-1150 թվականների միջև ընկած ժամանակահատվածով։ Ուսումնասիրության արդյունքները հրապարակվել են Labrujulaverde-ի կողմից։

Հետազոտությունը կատարվել է Ստորջրյա հնագիտության ծառայության կողմից՝ մասնագետների միջառարկայական թիմի հետ համատեղ և կարաբինիերիների ստորջրյա ստորջրյա ստորաբաժանման աջակցությամբ։ Դժվար պայմաններում՝ ցածր տեսանելիության և ջերմաստիճանի պայմաններում, նրանք կարողացել են ձեռքով բացահայտել խիտ կավի շերտեր և փաստագրել ավելի քան 600 փայտե կույտեր, որոնք կազմում են բնակավայրի մոտավորապես մեկ երրորդը։

Կույտերի տեղադրությունը՝ 2.5-ից մինչև 10 մետր խորության վրա, թույլ է տալիս գնահատել լճի մակարդակի տատանումները դարերի ընթացքում և հին բնակավայրի տարածքը։ Հնագետները ենթադրում են, որ բնակավայրի մի մասը կառուցվել է փայտե հարթակի վրա, որը պարբերաբար ոչնչացվել է, այդ թվում՝ հրդեհների պատճառով։


Ամենակարևոր արդյունքներից մեկը 25-ից ավելի բրոնզե արտեֆակտների՝ ֆիբուլաների, կացինների, նիզակի ծայրերի, մանգաղի, քորոցի և արևային խորհրդանիշով ծակոտկեն սանձի հայտնաբերումն էր։ Բոլոր գտածոները զարմանալիորեն լավ էին պահպանվել անաէրոբ կավի շնորհիվ, որը կանխում էր օքսիդացումը։ Հայտնաբերվել են նաև բրոնզե ձուլակտորներ՝ հնարավոր տեղական արտադրության հետքեր։

Ապագա արշավները կկենտրոնանան կույտային զանգվածի խորը «օղակների» ուսումնասիրության և գտածոների մակարդակների և տարածքի զարգացման փուլերի միջև կապի ուսումնասիրության վրա։