«Մենք ապրում էինք գյուղում, հետո սկսեցինք ապրել քաղաքում, իսկ հիմա ապրում ենք համացանցում»

Համացանցին բնութագրող այս մեջբերումը բավականին արդիական է մեր օրերում, հատկապես երբ խոսքը վերաբերում է դեռահասներին: Վերջիններս օրվա մեծ մասը անցկացնում են սոցցանցերում: Այս երևույթը բավականին վատ են ընդունում ծնողները` համացանցն իսկական չարիք  համարելով իրենց երեխաների համար: Որքանո՞վ է այսօր դեռահասներին սպառնում սոցիալական հաշմանդամությունը, ինչպե՞ս են ազդում սոցցանցերը նրանց մտածելակերպի վրա   և արդյոք համացանցը պետք  ծնողներին տագնապելու տեղիք տա:  Այս հարցերին փորձեցինք պատասխաննել հոգեբան Կարինե Նալչադյանի օգնությամբ: 

 

- Ինչպե՞ս կարող են ազդել սոցցանցերը շրջապատի հետ հետագա շփումների և մտածելակեպի ձևավորման վրա:

 -Կան տարբեր տարիքային խմբերի համար նախատեսված սոցիալական ցանցեր: Դեռահասները մեծամասամբ ընդգրկվում են դրանցում, քանի որ ունեն շփման խնդիր: Շփման համար մարդուն անհրաժեշտ է համապատասխան հանգիստ հոգեիճակ, որը դեռահասների մոտ բացակայում է: Կան շատ դեռահասներ, որոնք խուսափում են տեսողական շփումից: Նրանց համար համացանցով շփվելն ավելի հեշտ է: Սոցցանցերը դեռահասներին ինքնադրսևորվելու հնարավորություն են տալիս, բայց հաճախ դրանք կարող են ծուղակ դառնալ նրանց համար: Դեռահասները կարող են շփում հաստատել ավելի հասուն և մեծ կենսափորձով մարդկանց հետ, որոնք կարող են մեծ ազդեցություն թողնել նրանց վրա:

 -Կարող են արդյո՞ք սոցցանցերը դառնալ դեպրեսիայի պատճառ, եթե այո, ապա ինչու՞և ի՞նչ հետևանքներ դա կարող է ունենալ:

 -Այո, սոցցանցերն իսկապես կարող են դառնալ դեպրեսիայի պատճառ: Դրանցով չափից շատ տարվելով` դեռահասները սկսում են գերադասել վիրտուալ շփումը, ինչի պատճառով  իրական կյանում շփումներն ավելի դժվար են դառնում:  Նման դեպքերում մարդ կանգնած է սոցիալական հաշմանդամ դառնալու եզրին: Մարդու մոտ առաջանում է կախվածություն: Նման իրավիճակներից խուսափելու համար մարդ պետք է գիտակցի, որ իր մոտ կախվածություն է առաջանում և կարողանա ճիշտ ժամանակին կանգնել:

  - Որքանո՞վ են այսօր սոցցանցերը կանգնած ծնող-երեխա հարաբերությունների արանքում:

 -Դեռահասները չափազանց շատ են տարվում սոցցանցերով, ինչը ծնողների դժգոհության պատճառ է դառնում: Ծնողներն անհանգստանում են և իրավացի են, քանի որ սոցցանցերը որոշակի վտանգ են ներկայացնում երեխաների համար, մանավանդ եթե դրանք սկսում են դառնալ նրանց կյանքի անբաժան մասը: Երբ ծնողն արգելում է սոցցանցերից օգտվել, ծնող-երեխա հարաբերությունները սրվում ու դառնում են կոնֆլիկտային: Բայց միևնույն ժամանակ, ծնողը չպետք է շատ տագնապի «համացանց» բառից, քանի որ դրանից չափավոր օգտվելը բավականին օգտակար է, մյուս կողմից էլ ներկայումս անհնար է առանց դրանց ապրել:  

Վարդուհի Ստեփանյան