«Առաջին անգամ անասելի խեղճության, անտերության զգացում ունեցել եմ 1999թ-ի հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունից հետո, երբ հետշոկային գիտակցությունս վերջապես ընկալեց, որ Վազգեն Սարգսյանն այլևս չկա»,- իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է քաղաքագետ Սուրեն Սուրենյանցը և հավելում.
«Այդ կորուստն ինձ մոտ բազմաշերտ էր՝ հրազատ մարդու կորուստ, պետականության ֆիասկո, հասարակության հույսի ու հավատի ոչնչացում:
Հայաստանի Երրոդ Հանրապետության որևէ գործչի թերագնահատել չեմ ուզում. մեր պետության հիմնադիր նախագահն իմաստուն մարդ է, ու Աստծո կամքով հենց նա այդ բախտորոշ շրջանում ստանձնեց երկրի ղեկը, մյուս նախագահների դերակատարությունը նույնպես թերագնահել չեմ ուզում:
Առանձնակի հարգանք ու պատկառանք ունեմ Վանո Սիրադեղյանի հանդեպ՝ պետության ու ռոմանտիզմի ներդաշակությունն ապահոված այդ մարդու, ով պետական առանցքային գործիչ էր, հրաշալի գրող:
Բայց բոլորի մեջ՝ իր տեսակով, խոսքով, խոսքի ու գործի ներդաշնակությամբ, Հայաստանի իր տեսլականով, առանձնանում է Վազգենը:
Նույն խենթությունը կարմիր թելի պես անցնում է նրա կենսագրության բոլոր դրվագներով:
Հայրենիքի հանդեպ նվիրումը նրա համար ոչ թե բաժակաճառ ու կարգախոս էր, այլ հավատամք՝ արտահայտված գրող Վազգենի գրական ժառանգության, երկրապահ Վազգենի նվիրումի, բանակի հիմնադիր Վազգենի պետականաստեղծ գործունեության, վարչապետ Վազգենի՝ ապագա Հայաստանի տեսլականի մեջ:
Վազգենը մեզանից հեռացավ, երբ առավելապես պետք է ծառայեր հայրենիքին, երբ բոլորս նրա կարիքն ուեինք ավելի ու ավելի շատ:
Նա մեզ ժառանգություն թողեց տարածաշրջանի ամեամարտունակ բանակը՝ մեր հպարտոթյան ու արժանապատվության աղբյուրը:
Երնեկ, հազար երնեկ չհնչեին դավադիր կրակոցները, նա երկար աշխատեր վարչապետի պաշտոնում ու այսօր ինստիտուցիոնալ առումով կունենայինք նույնքան կայացած գործադիր իշխանություն, ինչպիսին բանակն է:
Դավադրության հեղինակները հենց դա չէին ուզում:
...Ու արդեն 15 տարի Հայաստանն ապրում է առանց Վազգենի՝ իր արժանապատվության ու հպարտության ծարավը հագեցնելով բանակի միջոցով. որի յուրաքնչյուր սպայի, զինվորի մեջ փնտրում է լեգենդ դարձած իր սպարապետին:
...Բայց ընդհանուր խավարի մեջ՝ Եռաբլուրի բարձունքում, մի լույս է վառվում, անմար մի կրակ, ու ես հավատում եմ, որ Լույսը կհաղթի խավարին»: