Ջավախքի գյուղերում գումար են հավաքում Արցախի, զոհված ու վիրավոր զինվորների համար։ Ով ինչ կարողանում բերում է։ Մեկը փող, մյուսը պանիր, երրորդը՝ կարտոֆիլ։ Այսպիսինն է Ջավախքը։ Էն նույն Ջավախքը, որը տասնամյակներ շարունակ մինիմալ ուշադրության է արժանացել Հայաստանի կողմից և ինքն է շատ մեծ կարիքի մեջ...

Երանի մենք մեզ գնահատել սովորեինք։ Այն ռեսուրսը, որ հայությունն ունի տարածաշրջանում, անգնահատելի է։ Դա մի հարստություն է, որը լիովին բավարար է ցանկացած արտաքին մարտահրավերի դիմակայելու համար։ Այ տենց բաներ։

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան