Ինչքան էլ աշխարհը ստեղծել ա հավասարության լոլոներ, մեկ ա` բոլորս գիտենք` դա միֆ ա:
Բոլոր ազգերը հավասար են ասելը հատկապես Եվրոպայում ա մոդայիկ, բայց հոգու խորքում մարդկանց մեծամասնությունը մեղմ ասած հակակրում ա թուրքերին: Դե զիբիլ ազգ ա, ինչ խոսք, բայց եթե նույնիսկ սիրված ու պուպուշ ազգ լինեին, մեկ ա, մեզ թշնամի են:
Երբեմն երբ լսում եմ սրտաճմլիկ պատմություններ լավ թուրքերի մասին, քմծիծաղ ա առաջանում ինձ մոտ:
Թալեաթը ասեց` չպիտի հայ մնա երկրի երեսին, քանի որ ինչ որ անում ենք, նա երբեք չի ների մեզ:
Կեղտոտ բիձուկը ցավոք մեզ գերագնահատեց: Ու Թալեաթը մեզ բնաջնջեիս չբաժանեց լավ ու վատ հայերի, քանի որ գիտեր` իր պատկերացմամբ լավ հայը կարող էր ունենալ վատ զավակ, կամ վատը լավ, բայց ամենապրակտիկը ուղղակի ամբողջ ազգը վերացնելն էր: Էնվերը օրինակ ունեցավ լավ թոռ մեր չափանիշներով, բայց հանուն դրա արժե՞ր խնայել էդ ճիվաղին։ Եթե տարվենք լավով ու վատով, մեկ ա, մենք անհամեմատ քիչ ենք, այսինքն պարտվող դիրքեիում, ու թե էականը էն ա, որ երկիում ապրի լավը, ոչ թե հայը, խոսի ինչ լեզվով ուզի և ոչ թե հայերեն, մենք որպես ազգ երկար չենք ձգի: Խոսքս ֆաշիստական չի, քանի որ չեմ ասում ամենալավը մենք ենք, այլ հայապահպանական, որ մեր տեսակը պիտի հարատևի :))
Աստղիկ Ղումաշյանի ֆեյսբուքյան էջից: