«Չհավատաք, եթե ասեն, որ մահացել եմ։ Ես կմեռնեմ Ստամբուլի պատերի տակ»: Սիրում էր կրկնել 1992 թ. հունիսի 21-ին, Մարտակերտի շրջանի Տոնաշեն գյուղի մոտակայքում զոհված արցախյան ազատամարտի հերոս Լեոնիդ Ազգալդյանը։

1991 թ ամռանը Ազգալդյանը ընկերոջ՝ Հովսեփ Հովսեփյանի հետ ստեղծելով «Ազատագրական բանակ» և «Անկախության Բանակ» ռազմական կառույցները և ստանձնելով դրանց հրամանատարությունը, կազմակերպել է Վարդենիսի, Քելբաջարի, Նոյեմբերյանի, Կոռնիձորի, Շահումյանի, Գետաշենի և մի շարք շրջանների ինքնապաշտպանությունը:

Այստեղ է, որ նրա մարտական ընկերները մեծ հաճույքով մեջբերում են նրա մյուս թևավոր խոսքը, որը Լեոնիդը կարողացավ ապացուցել անգամ զոհվելու գնով: «Սա Հայաստան է և վերջ …. Ո′չ ոք չի կարող ասել, որ սա Հայաստան չէ, ո′չ ոք իրավունք չունի սա վաճառքի դնել, փոխանակման դնել, հանձնման դնել: Ոչ մի գաղափարով չի կարելի արդարացնել Շահումյանի Գետաշենի Արցախի հանձնումը, ինչպես նաեւ մնացած հայոց հողերը…»: