1992թ. Շուշին արդեն ազատագրված էր: Բոլորը եկեղեցու մեջ էին կամ բակում: Աղոթում էին, ուրախությունից արտասվում: Հաղթանակի տոն էր: Հանկարծ Վարդանի ընկերներն անհանգստացան: Վարդանը չկար:
Անհանգստանալն իզուր չէր, որովհետև թուրքերը Դուշման Վարդանի համար գլխագին էին նշանակել: Բան պատահած չլինի՞:
Իսկ որտե՞ղ էր Վարդանը:
Վարդանը, մի շիշ շոմպայն ձեռքին, գնացել էր գերեզմանոց: Եվ շոմպայնից կաթիլներ կաթեցնելով հայկական բոլոր գերեզմանոցների վրա` բարձր ձայնով գոռում էր.
-Մե՛ր պապեր, Շուշին ազատագրվա՛ծ է, հանգստացե՛ք:
Տղերքը Վարդանին գտան գերեզմանոցում` հաղթանակի ավետիսը ննջեցյալներին հայտնելիս:
Վարդան ջան… Թող մի օր էլ մի հայորդի քո երազանքի կատարումը` Էրգրի ազատագրումը քեզ ու քո նահատակ ընկերներին ավետիս բերի նույն խոսքերով…
Ների՜ր մեզ, ՎԱՐԴԱՆ ջան…Ներե՜ք մեզ…
«Եղել են ինձ ճնշելու փորձեր, բայց ռեկտորը հասկացել է, որ դա վատ հետեւանքներ կունենա ԵՊՀ–ի համար». Արայիկ Հարությունյան 
