Էրեբունի և Նուբարաշեն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում Արտուշ Գաբրիելյանի նախագահությամբ շարունակվեց Երրորդմասցի Լյովիկի ու նրա երկու ուղեկիցների սպանության գործի դատական քննությունը:

Ըստ մեղադրանքի՝ Վահան Հակոբյանը՝ «Գաստիկ» մականունով, մի խումբ անձանց հետ նախնական համաձայնությամբ ապօրինի ձեռք է բերել ու պահել մարտական ակոսափող հրազեն հանդիսացող, 1963 թվականի գործարանային արտադրության «ԱԿՄՍ» տեսակի ինքնաձիգ, 1976 թվականի գործարանային արտադրության «ԱԿՄ» տեսակի ինքնաձիգ և 1960 թվականի գործարանային արտադրության «ԱԿՄ» տեսակի ինքնաձիգ, որոնք ապահովված են եղել պահունակներով ու ռազմամթերք հանդիսացող փամփուշտներով:

2015 թվականի մարտի 4-ին, ժամը 13-ն անց 50-ի սահմաններում «Գաստիկ» մականունով Վահան Հակոբյանը, «Տլե» մականունով Սարգիս Հախանումյանը և «Ծգըլ» մականունով Սարգիս Գրիգորյանը նախնական համաձայնությամբ, շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով երկու և ավելի անձանց ապօրինաբար կյանքից զրկելու դիտավորությամբ, իրենց մոտ ապօրինաբար պահվող մարտական ակոսափող հրազեն հանդիսացող 3 ինքնաձիգներից կրակահերթ են արձակել «Նուբարաշեն» ՔԿՀ տեսակցության գնացող Լևոն Ղազարյանի՝ Երրորդմասցի Լևոնի, ինչպես նաև Դրաստամատ Թադևոսյանի ու Մեսրոպ Նազարյանցի ուղղությամբ, ինչի հետևանքով Մեսրոպ Նազարյանցը տեղում մահացել է, իսկ Լևոն Ղազարյանն ու Դրաստամատ Թադևոսյանը մահացել են Էրեբունի հիվանդանոց տեղափոխվելու ճանապարհին:

Երեք ամբաստանյալներին մեղադրանք է առաջադրվել նախնական համաձայնությամբ, շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով կատարված սպանության ու ապօրինի հրազեն ձեռք բերելու, պահելու, կրելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 104 հոդվածի 2-րդ մասի 1-ին, 6-րդ, 7-րդ կետերով և 235 հոդվածի 1-ին մասով:

Դատարանը շարունակում է մեղադրանքի հիմքում դրված ապացույցների հրապարակումն ու հետազոտումը 15 հատորից բաղկացած քրեական գործից:

Ըստ հրապարակված արձանագրությունների՝ «Նուբարաշեն» ՔԿՀ-ի ավտոկայանատեղիում հնչած կրակոցներից հետո երեք կրակողները ոտքով փախել են դաշտով՝ ճանապարհին նետելով սպանության գործիք հանդիսացած ինքնաձիգները:

Ընդ որում՝ ինքնաձիգների վրա հետագայում գործով կատարված դատագենետիկական փորձաքննություններով հայտնաբերվել է այս գործով ամբաստանյալներ Վահան Հակոբյանի ու Սարգիս Գրիգորյանի ԴՆԹ նմուշները: Դատագենետիկական փորձաքննությունների կատարումը կարևորում է ոչ միայն մեղադրող, այլև տուժող կողմը: Երրորդմասցի Լյովիկի իրավահաջորդի ներկայացուցիչ, փաստաբան Երեմ Սարգսյանը հրապարակեց դատագենետիկական փորձաքննությունների իրականացման նպատակով քննիչի՝ 2015 թվականի մարտի 24-ին կայացրած որոշումների հիման մեկուսարանում պահվող Գաստիկից, Տլեից ու Ծգըլից 5-6 կաթիլ արյուն վերցնելու մասին արձանագրությունները:

Ըստ հրապարակված արձանագրության՝ «Նուբարաշեն» ՔԿՀ տարածքից դուրս հայտնաբերվել է նաև ատրճանակ: Դա սպանված Լյովիկի ատրճանակն էր:

Իր նախաքննական ցուցմունքներում Լյովիկի ընկերներից՝ «Խռիկ» մականունով Էդգարը նշել էր, որ «Լեքսուսի» մեջ Լյովիկը միշտ մարտական վիճակում գտնվող ատրճանակ է պահել «ձեռքի տակ»՝ հետևի նստատեղի մեջտեղի մասում: Սպանության օրը, երբ դեպքի վայրում կրակահերթերը դադարել են, կրակողները ոտքով հեռացել են, Էդգարը վերցրել է Լյովիկի ատրճանակը, գնացել է նրանց հետևից ու երեք անգամ օդ է կրակել, ինչից հետո ատրճանակը շպրտել է քարակույտի մոտ:

Հրապարակվեցին երեք դիակների զննության արձանագրությունները: Զննությունները կատարվել են «Էրեբունի» հիվանդանոցում և դեպքի վայրում՝ ՔԿՀ ավտոկայանատեղիում:

«Էրեբունի» հիվանդանոց տարված երկու դիակներից մեկը, ըստ արձանագրության, 35-40 տարեկան տղամարդու դիակ էր, ում հագին եղել է կարմիր վերանաշապիկ, սև կոշիկներ, կապույտ ջինսե տաբատ… Հագուստն ու մարմինը ամբողջովին պատված էր ծակած, պատռված, հրազենով պատճառված վնասվածքներով: Դիակի վրա… 20 հազարանոց թղթադրամի պատռված կտորներ կային, իսկ աղիքը որովայնի շրջանում պատճառված վնասվածքից դուրս էր ընկել… Դիակի մեջքի հատվածը ամբողջովին արյան մեջ էր՝ արտաքին զննություն կատարել հնարավոր չի եղել…

Մյուս դիակը, որ գտնվում էր հիվանդանոցի վերելակում՝ պատգարակի վրա, նույնպես 35-40 տարեկան տղամարդու դիակ էր, կարմիր վերնազգեստով, նույնպես՝ ամբողջովին հրազենային վնասվածքներով պատված, աչքի շրջանում՝ կետային վնասվածք, գրպաններում եղել են բանալիներ, խաչ…

«Էրեբունի» հիվանդանոց դեպքից անմիջապես հետո տեղափոխվել էին Երրորդմասցի Լյովիկի ու Դրոյի դիակները:

Դեպքի վայրում՝ «Նուբարաշեն» ՔԿՀ ավտոկայանատեղիում ընկած էր մնացել Մոսոյի դիակը, ով մահացել էր տեղնուտեղը, նրա գլխի վնասվածքից երևում էր ուղեղը՝ ըստ ականատես վկայի…

Ըստ զննության արձանագրության՝ «մեջքի վրա ընկած էր արական սեռի դիակ՝ սև բաճկոնով, կապույտ սվիտերով, ջինսե տաբատով: Գրպաններում եղել է «Պառլամենտ» ծխախոտի տուփ, հեռախոսի լիցքավորման սարք, բանալիներ՝ անգամ այս առարկաներն են վնասված եղել կրակոցներից: Գրպանում եղել է նաև ծալովի դանակ: Դիակի աչքերն ու բերանը կիսաբաց են եղել, վերին ու ստորին վերջույթները՝ գետնին տարածված: Դիակը զննության պահին դեռ համաչափ տաք է եղել, փայտացումը դեռ բացակայել է, դիակային բաց կապտամանուշակագույն բծերը՝ թույլ արտահայտված, մարմնի ստորին շրջաններում էին…

Ըստ դեպքի վայրի՝ «Նուբարաշեն» ՔԿՀ ավտոկայանատեղիի զննության արձանագրության՝ ավտոկայանատեղին գտնվում է ՔԿՀ արևմտյան պարսպի հյուսիսային մասում:

Հայտնաբերվել է գետնին ընկած սև ատրճանակ, որի ապահովիչը բարձրացված էր, պահունակի մեջ առկա էին 7 հատ փամփուշտներ: Ատրճանակի վրա եղած դրոշմագրերը, մասնավորապես՝ գործարանային համարը, ջնջված էին, երևում էր միայն «Բայկալ» գրառումը:

Ատրճանակը, ինչպես նաև հայտնաբերված մյուս զենքերը մշակվել են հատուկ փոշիներով, փաթեթավորվել են՝ փորձաքննությունների ուղարկելու համար:

Ավտոկայանատեղիի բետոնածածկ գետնին՝ մուտքից մինչև սպանվածների մեքենան, թափված էին 20 հազարանոց թղթադրամների՝ կրակոցներից պատառոտված կտորներ, որոնք հավաքվել ու նույնպես փաթեթավորվել են:

Այս 20 հազարանոցները դեպքի պահին եղել են Լյովիկի մոտ: Ըստ «Խռիկ» Էդգարի նախաքննական ցուցմունքի՝ Լյովիկն իր մահացած ընկեր Մհերի կնոջը հենց այդ օրը պետք է ուղարկեր 600 հազար դրամ: Ընդհանրապես, ըստ Էդգարի, Լյովիկը միշտ իր մոտ բավական գումար էր ունենում…

Մահացած ընկերոջ կնոջը տալիք գումարը, չգիտես ինչու՝ Լյովիկը հետը «Նուբարաշեն» ՔԿՀ էր հասցրել ու հետն էլ իջեցրել էր մեքենայից: Գումարը այնպիսի տեղում է եղել, որ կրակոցներից պատառ-պատառ է եղել ու ցրիվ եկել ՔԿՀ-ի ավտոկայանատեղիով մեկ, թղթադրամների պատռված կտորտանքից մնացել է նաև հիվանդանոց տեղափոխված դիակի վրա…

Դեպքի վայրի զննության արձանագրությունը փորձեցին ընթերցել ինչպես նախագահող դատավորը, այնպես էլ դատախազը, սակայն ձեռագիրն այնքան անընթեռնելի էր, որ երկուսն էլ, ի վերջո, հուսահատվեցին:

Նախագահողն առաջարկեց ընթերցել արձանագրության՝ մեղադրական եզրակացության մեջ ընդգրկված հատվածը: Դատախազն առաջարկեց ժամանակ տրամադրել, որպեսզի ամբողջովին վերծանեն արձանագրությունը ու հաջորդ դատական նիստին կարողանան ամբողջությամբ հրապարակել:

Ամբաստանյալների շահերի պաշտպան, փաստաբան Լուսինե Սահակյանը չհամաձայնեց նախագահողի առաջարկին: Իր կողմից Լ. Սահակյանն առաջարկեց հրապարակված համարել այդ դժվարընթեռնելի արձանագրությունները, մանավանդ, որ դիակների զննության արձանագրությունները, ըստ Լ. Սահակյանի, առանձնապես շատ բան չեն տալիս, չէ՞ որ կատարված են դիակների դատաբժշկական փորձաքննություններ, դրանց եզրակացությունները դատարանում հրապարակվել են: Մեղադրական եզրակացությունում հիշյալ արձանագրություններից մեջբերված հատվածները հրապարակելը փաստաբան Լ. Սահակյանն անիմաստ համարեց. «Մեղադրական եզրակացության մեջ քննիչը գրում է՝ ինչ ինքն է կարևոր համարում, մեղադրական եզրակացությանը բոլորս ծանոթ ենք, ես ասում եմ՝ բոլոր փաստաթղթերը համարենք հրապարակված, իսկ եթե ոչ, եթե պիտի միայն մեղադրանքի հիմքում դրված ապացույցները տառ առ տառ կարդանք այստեղ, ուրեմն՝ մենք կմիջնորդենք ծայրից ծայր, առաջին հատորի առաջին տողից սկսած՝ բոլոր ապացույցները հրապարակել՝ հասկանալով, որ այդ դեպքում դատաքննությունը կարող է տարիներով ձգձգվել… Այլապես դուք կարդում եք միայն մեղադրական կողմի ներկայացրած ապացույցները, մինչդեռ օրենքով՝ հրապարակվում են բոլոր նյութերը, որոնք գործի համար նշանակություն ունեն: Իսկ քրեական գործում այդպիսի նյութ չկա, որ նշանակություն չունենա…»:

Դատարանը մեղադրողին ժամանակ տրամադրեց, որ դեպքի վայրի զննության դժվարընթեռնելի արձանագրությունը «վերծանի» ու ներկայացնի հաջորդ դատական նիստին:

Դահլիճից դուրս գալու պահին Գաստիկը, դատարանում ընթացող ընթերցանությունից հոգնած, նկատեց. «Անիմաստ նստած ենք»…