1921 թվականի հոկտեմբերի 20-ին կնքվեց Ֆրանսա-թուրքական համաձայնագիրը, որը հայտնի է Անկարայի պայմանագիր անունով։ Այն ստորագրվեց Ֆրանսիայի կառավարության ներկայացուցիչ Անրի Ֆրանսլենի և Քեմալական Թուրքիայի կառավարության ներկայացուցիչ Ֆեթհի Բեյի միջև։ Պայմանագիրը դադարեցրեց Ֆրանսիայի և Թուրքիայի միջև ռազմական գործողությունները և փաստացիորեն ապահովեց Թուրքիայի վերահսկողությունը Կիլիկիայի՝ պատմականորեն հայկական բնակչությամբ հարուստ տարածքի նկատմամբ։

Անկարայի պայմանագրով Ֆրանսիան ճանաչեց Թուրքիայի սուվերենությունը Կիլիկիայի նկատմամբ և պարտավորվեց դուրս բերել իր զորքերը այդ երկրամասից։ Սա նշանակում էր նաև, որ Կիլիկիայի հայկական բնակչությունը թողնվեց թուրքական իշխանությունների ներքո, ինչի հետևանքով հարյուրավոր հազարավոր հայեր ստիպված եղան լքել իրենց բնակավայրերը՝ վախենալով նոր բռնություններից։ Շատերը ապաստան գտան Սիրիայում և Լիբանանում, ձևավորելով հայկական մեծ գաղթօջախներ՝ հատկապես Հալեպում և Բեյրութում։

Այս իրադարձությունը դարձավ Կիլիկյան հայկական ինքնավարության վերացման վերջակետը և ծանր հարված հայկական հարցի լուծման հույսերին՝ հատկապես Սևրի պայմանագրով նախատեսված ինքնորոշման իրավունքների տեսանկյունից։ Փաստացի, 1921 թվականի հոկտեմբերի 20-ը հիշվում է որպես օրը, երբ Ֆրանսիան իր քաղաքական շահերի պատճառով զոհաբերեց Կիլիկիայի հայ բնակչության անվտանգությունն ու պատմական ներկայությունը այդ տարածաշրջանում։

Կիլիկիայի հանձնման հետևանքով ամբողջությամբ փոխվեց նաև տարածաշրջանի քաղաքական քարտեզը՝ ամրապնդելով նորաստեղծ Թուրքիայի Հանրապետության դիրքերը Միջերկրական ծովի արևելյան ափին։