Ամերիկյան Washington post պարբերականը հրատարակվել է 16 գրքի հեղինակ Քրիս Բոհջալյանի «Թուրքական գյուղ, որը ունեցել է 10.000 հայ բնակիչ, իսկ այժմ մնացել է ընդամենը մեկը» հոդվածը, որտեղ ներկայացվում է հեղինակի այցելությունը Թուրքիայի Դիարբեքիր նահանգի Չունգուշ գյուղ և այնտեղ հանդիպումը հայերի ցեղասպանության վերապրած ժառանգներից մեկի հետ: 
Բոհջալյանը, ներկայացնելով Չունգուշ կատարած այցը նշում է.« Ես իմ հինգ ընկերների հետ այցելեցի Թուրքիայի մի հատված, որ շատ հայեր այդ թվում նաև ես անվանում ենք պատմական հայկական հողեր: Մենք եղանք մի տարածաշրջանում, որը այժմ ամբողջովին քրդական է, սակայն մոտ 98 տարի առաջ այստեղ ապրել են քրդեր, հայեր, ասորացիներ և թուրքեր: Մենք ուխտագնացություն էինք կատարել տեսնելու հայկական եկեղեցիների և վանքերի ավերակները: Առաջին Աշխարհամարտի ժամանակ այստեղի մոտ 1.5 միլիոն հայ բնակչությունը պարբերական սպանությունների է ենթարկվել Օսմանյան կայսրության կողմից: Մեր ճանապարհորդության հինգերորդ օրը մենք ճանապարհվեցին Չունգուշ, որտեղ ժամանակին ապրել է շուրջ 10.000 հայ: Քաղաքը գրեթե ամբողջությամբ հայկական էր: Ցեղասպանության ժամանակ թուրքական ժանդարմերիան և քրդական հորդան հարձակվել է Չունգուշ քաղաքի վրա և այնտեղի ամբողջ հայ բնակչությունը բռնագաղթեցրել դեպի Դուդան, որտեղ հայերին գնդկահարել, սվինահարել կամ նետել մի քանի հարյուր մետր բարձրություն ունեցող կիրճ»: 
Նա այնուհետև նշում է, որ միայն պատահաբար է իրենց խումբը իմացել, որ քաղաքում դեռևս հայ է ապրում: 
«Մեր խումբը չէր ակնկալում հանդիպել Ասիային Չունգուշ այցելության ժամանակ: Մենք ուղղակի ցանկանում էինք տեսնել հայկական եկեղեցիների և վանքերի ավերակները: Բոլոր տեղի բնակիչները գիտեին, որ ժամանակին այդ տարածքում ապրել են հայեր, սակայն համոզված նշում էին, որ նրանք իրենց կամքով են հեռացել այդ տարածքից: Մենք չէինք մտածում, որ դեռևս հայ է ապրում այդ քաղաքում: Սակայն երբ արդեն լքում էինք քաղաքը մի տղամարդ ծեծեց մեր ավտոմեքենայի դուռը և հայտնեց, որ քաղաքում հայ է ապրում և ավելացրեց, որ մենք պետք է անպայման հանդիպենք իր զոքանչին»,- գրում է հոդվածի հեղինակը: 
Այնուհետև Բոհջալյանը ներկայացնում է ցեղասպանություն վերապրած ժառանգի հետ հանդիպումը:« Ես հանդիպել եմ ցեղասպանության վերապրածների նաև նախկինում: Այդ թվում նաև իմ տատիին և պապիին, սակայն Ասյայի հետ հանդիպումը ուրիշ էր: Նա Վաշինգթոնում, Բեյրութում կամ Փարիզում չէր: Նա հայկական սփյուռքի հատված էր կազմում, որտեղ դեռևս հազվադեպ հնարավոր է հանդիպել ցեղասպանության վերապրածների: Նա մի կին էր, որի մայրը հրաշքով էր փրկվել թուրքերի յաթաղանից: Նրա հայրն ու նախնիները սպանվել էին այն տարածքում, որտեղ նա շարունակում էր ապրել: Նա և իր մայրը շարունակել էին ապրել այդ տարածքում` գիտակցելով, թե իրենք ովքեր են, սակայն հարկադրված էին լռել այդ մասին: Սա էր կենդանի մնալու գինը: 
Երբ մենք հարցրեցինք Ասիայից, թե արդյոք նա հայ է, վերջինս միայն տխրությամբ շարժեց գլուխը և լուռ մնաց: Այդ ընթացքում նրա աղջիկը բղավեց«Ոչ մենք չենք կարող խոսել այդ մասին»: Երբ մենք հարցրեցինք, թե իր մայրը ինչ է պատմել Դուդանի դեպքերի մասին, նա քարացավ և նշեց«ես փոքր եմ եղել, ես չեմ հիշում» : Երբեմն նա փորձում էր սկսել պատմությունը, սակայն կրկին լռում էր: Այդ պահերից մեկում, երբ նա լռեց, ես բռնեցի նրա ձեռքը: Նա ամուր բռնեց իմ ձեռքը և իր աչքերը հառեց ինձ: Այդ հայացքը ամենատխուր և ամենաուժեղ հայացքներից մեկն էր, որ ես երբևիցե տեսել եմ: Ես այդ պահին հասկացա, թե ինչու է նրա փեսան պահանջել, որ մենք հանդիպենք այդ ծեր կնոջը, քանի որ դա եղել է վերջինիս ցանկությունը: Ասյան ցանկացել էր տեսնել այլ հայերի»: