Կարմիր ծովը գտնվում է Աֆրիկայի և Արաբական թերակղզու միջև և հանդիսանում է բերրի ու հետաքրքրաշարժ էկոհամակարգի տուն: Ծովի անունը գալիս է սեզոնային կարմիր ջրիմուռների ծաղկումից, որը փոխում է ջրի գույնը կապույտ-կանաչից կարմիրի: Գիտնականները տարիներ շարունակ փորձել են հասնել Կարմիր ծովի հատակը և այժմ, երբ դա նրանց հաջողվել է, սարսափելի բացահայտում են արել, գրում է Lad Bible-ը։

Կարմիր ծովը նաև աներևակայելի զբաղված նավագնացության ճանապարհ է: Նոր ուսումնասիրության ժամանակ գիտնականները կենտրոնացել են Կարմիր ծովի հատակին հասնելու վրա, արդյունքում՝ նրանք կարողացել են հայտնաբերել, որ այն լի է «մահվան ավազաններով»:

Դրանք ստացել են «մահվան ավազաններ» անվանումը, քանի որ լիովին զրկված են թթվածնից: Պարզ ասած՝ ցանկացած կենդանի, որը կհայտնվի մոտակայքում, կմահանա, գրում է Focus-ը։ Նրանց, ում կհաջողվի ողջ մնալ, մոտակայքում թաքնված գիշատիչների կեր կդառնան:


Եվ այնուամենայնիվ, չնայած իրենց անվանն ու վտանգին, մահվան այս ջրամբարները բոլորովին էլ զուրկ չեն կյանքից. իրականում այնտեղ ծաղկում են էքստրեմոֆիլ մանրէներ, որոնք կարող են գոյատևել այնտեղ, որտեղ ոչ ոք չի կարող:

Ըստ հետազոտության համահեղինակ Սեմ Պուրկիսի, պրոֆեսոր և Մայամիի համալսարանի ծովային երկրաբանական գիտությունների ամբիոնի վարիչ, «մահվան ավազանների» ուսումնասիրությունը կարող է օգնել մեզ ավելի լավ հասկանալ, թե ինչպես է սկսվել կյանքը մեր մոլորակի վրա, և, հավանաբար, կբացի կյանքի ներուժը այլ մոլորակների վրա:

Առաջատար տեսություններից մեկի համաձայն՝ կյանքը Երկրի վրա սկսվել է ծովի խորքերում, գրեթե անկասկած՝ առանց թթվածնի պայմաններում: Այսպիսով, Կարմիր ծովի հատակին գտնվող մահվան ջրամբարների ուսումնասիրությունը հնարավորություն է տալիս պատկերացում կազմել այն պայմանների մասին, որոնց դեպքում կյանքը կարող է առաջին անգամ հայտնվել մեր մոլորակի վրա: Պուրկիսը նաև կարծում է, որ ապագայում «մահվան լողավազանները» կօգնեն այլ «ջրային աշխարհների» որոնմանը մեր արեգակնային համակարգում, և գուցե դրանից դուրս:

Հետազոտության հեղինակները նշում են, որ մահվան այս ջրամբարները յուրահատուկ են դարձնում այն, որ դրանք անձեռնմխելի են թողնում ծովի հատակը: Որպես կանոն, ծովախեցգետինները, որդերն ու կակղամորթերը խառնում են հատակը՝ խանգարելով նստվածքները, բայց այս պայմաններում նրանք չեն կարողանում գոյատևել, ինչը նշանակում է, որ կուտակված նստվածքները մնում են անձեռնմխելի։

Պուրկիսը նշում է, որ ինքը և իր գործընկերները կարողացել են նաև օգտագործել իրենց արդյունքները ցունամիների և երկրաշարժերի մասին ավելին իմանալու համար: Փաստորեն, գիտնականները հայտնաբերել են «տարածաշրջանում անցած տեղումների շարունակական գրառումը», որը ձգվում է ավելի քան 1000 տարի, որը ներառում է նաև երկրաշարժերի և ցունամիների գրառումներ:

Արդյունքները ցույց են տալիս, որ վերջին 1000 տարվա ընթացքում հորդառատ անձրևների հետևանքով տարածաշրջանում տեղի են ունեցել խոշոր ջրհեղեղներ մոտ 25 տարին մեկ, իսկ ցունամիները այստեղ տեղի են ունենում մոտ 100 տարին մեկ անգամ: