Հալեպում իմ հին ծանոթներից մեկը ժամանեց Եվրոպա: Նա այստեղ ապրեց մի քանի տարի, սակայն Սիրիայում հակամարտությունների ուժգնանալուն պես վերադարձավ Սիրիա` ընտանիքի մոտ: Իմ ծանոթը ինձ պատմեց մանրամասներ Հալեպում ապրող սիրիահայերի մասին, հայկական թաղամասի պաշտպանության մասին, որին նա ևս մասնակցություն էր ունեցել: Սակայն նա ցանկացավ իր անունը չնշել, քանի որ պատրաստվում էր վերադառնալ հետ` Սիրիա: Ներկայացնում ենք նրա պատմությունը: Ինչպես հայտնում են В Кантакте-ից:
Հայերը Հալեպում ապրում էին հիմնականում 3-4 թաղամասերում: Մոտ 80 % հայեր կենտրոնացված էին Նոր Գյուղում, մնացածը` Սուլեյմանում, որտեղ նրանք ապրում էին արաբ քրիստոնյաների, Ոիլանում և Շեյխ Տախեյում, որտեղ բնակվում էին մուսուլմաններ և քրիստոնյաներ: Հայկական թաղամասերում, վերջին օրերը հանգիստ էին, նրանք հսկվում էին սիրիական կառավարության կողմից: Նոր Գյուղը հաճաղ էր հայտնվում կրակների մեջ, երբեմն էլ ռակետներով ռմբակոծում էին, քանի որ այստեղ էր գտնվում Սիրիայի բանակային մի գունդը: Արդյունքում տուժում էին հայերը, հայկական եկեղեցիները, հայկական դպրոցները: Հայերը վախենում էին, որ Սիրիայում կարոգ էին իշխանության գալ իսլամիստները, ինչպես որ Եգիպտոսում, և ազգային մշակույթը կարող է տուժել:
Այս ամենի հետ մեկ տեղ մեճ ակտիվություն էր դրսեվորում Թուրքիան, որը ցանկանում էր իրագործել երկրորդ ցեղասպանությունը Հալեպում: Մի օր, երբ ես և ընկերս Հալեպից դուրս էինք գալիս սնունդ գնելու, մեզ զգուշացրեցին, որ մեզ հետ վերցնենք արաբ-քրիստոնյայի կամ էլ մուսուլմանի անձնագիր: Գտանք մի արաբի` ինձ նման, վերցրեցի նրա անձնագիրը և ճանապարհ ընկանք: Երբ հասանք Հալեպից ոչ հեռու մի գյուղ, մեզ մի քանի անգամ կանգնեցրեցին և ստուգեցին մեր փաստաթղթերը: Եվ ամեն անգամ մեզ հարցնում էին թե մեքենայում ղեկավարության կողմից զինվորներ կամ հայեր կան: Հերթական հարցերից հետո, մենք հարցրեցինք, թե ինչու հենց հայեր: Եվ այդ զինվորներից մեկը ասաց, որ Թուրքիան իրենց խոսք է տվել ցանկացած ղեկավար զինվորի համար 1000 դոլլար, իսկ մեկ հայի համար 5000 դոլլար:
Հայկական թաղամասը նշանառության տակ է գտնվում: Այդ պատճառով էլ մի քանի կենտրոնական փողոցներ փակել են: Չէին աշխատում Կարեն Էպե սպորտդպրոցը, Սահակյան դպրոցը, Սուրբ Գրիգոր եկեղեցին: Արդեն 8 ամիս է ձողոցները փակ են: Երբեմն ղեկավար զորքերին հաջողվում էր գտնել դիպուկահարների, օրինակ մեկին գտել էին և մենք էլ գնացինք տեսնելու, նա ավստրուհի էր, որին ամեն ամիս 50 000 դոլլար էին վճարում սպանությունների համար: Նրան հաջողվել էր սպանել մի հայ երիտասարդի:
Մի քանի օր առաջ քրդական Շեյխ Մասուդ թաղամաս էին մտել ապստամբները: Քրդերը փորձում էին պաշտպանվել, կառավարությունն էլ իր հերթին կոչ էր անում պաշտպանվել, իսկ իրենք էլ ինչով կկարողանան, կօգնեն: Սակայն 20 օր դիմակայելուց հետո, նրանք հանձնվեցին, որոշ չափ գումարի դիմաց: Քաի որ քրդերի այդ թաղամասը մոտ էր հայկականին, նրանց հանձնվելը շատ վտանգավոր էր նաև հայերի համար: Սակայն ղեկավար զորքերը հասկանալով, որ այդ թաղամասը շատ կարևոր թաղամաս է, հարձակվեցին և ետ գրավեցին այն:
Մեզ շատ օգնություններ էին գալիս Հայաստանից: Հալեպահայերի մի մասը լքեց Հալեպը` գնալով Հայաստան և Լիվան, հույսով, որ ետ են վերադառնալու: Սակայն շատերը հրաշարվեցին հեռանալ` ասելով, որ Սիրիան իրենց տունն է և իրենք այստեղ են եղել նրա ծաղկման շրջանում և կմնան նաև այս ծանր շրջանում: