Ինձ քաջ հայտնի է, որ որոշ երիտասարդների մեջ գոյություն ունի այն վտանգավոր կարծիքը, թե «առանց հայերեն լավ գիտենալու կամ խոսքի տեխնիկային տիրապետելու էլ կարելի է լավ դերասան դառնալ` խաղով ծածկելով լեզվական թերությունները»: Դա, իհարկե, բացարձակապես սխալ է, անընդունելի թատրոնի համար, որտեղ ամենահատու զենքը խոսքն է, ուստի նա անպայման պետք է հնչի,- կրկնում եմ,- պարզ, հստակ, մատչելի, հասկանալի ու գեղարվեստական ձևով:

Խոսքը հմայիչ ու հետաքրքրական է դառնում, երբ դերասանը` ղեկավարվելով միմիայն իրական հոգեբանությամբ, տեղին է օգտագործում ներքին, միջին և վերին ռեգիստրները, ձայնի տեմբրի փոփոխությունները- հանդարտ, հանդիսավոր, արագ, ոգևորված, կցկտուր շշուկով և զանազան տարբերակներով խոսելու ձևերը… Բեմական խոսքը պարզ, ճշմարիտ և հասկանալի է լինում, երբ գլխավոր, երկրորդական, երրորդական շերտերը և մեծ ու փոքր դադարները տեղին են գործածվում` ըստ բովանդակության և հոգեբանության: Կան դերասաններ, որոնք սխալ ըմբռնելով խոսքի իրական երաժշտությունը, տարօրինակ երգեցիկ եղանակով են խոսում, անտեղի շեշտերով ու երկարացումներով:

Սիրարփի Մարգարյան