Իմ կյանքի մի մասն էլ ավարտվեց, և ես ինձ ավելի մոտ էի զգում մահվանը: Հասկացա, որ կյանքս անցել էր ցնորքների ու պատրանքների մեջ և չէի ճաշակել ոչ մի հաճույք, որին տենչում էր ծարավ հոգիս, չէի քաղել հեշտանքի պտուղը: Ավաղ, անցյալում հառաչանքներից բացի ոչինչ չէի տեսնում:Ես նույնիսկ բարեկամ չունեի, որն ինձ մխիթարեր այդ դժբախտության պահին: Առանց սիրո, առանց երջանկության ես եկել էի ծերության դուռը:

Այս խորհրդածությունները թեև վիշտ էին պատճառում, բայց իզուր էին ինձ համար: Թվում էր, թե մի օր ճակատագիրն ինձ կհիշի և կբերի այն, ինչ միշտ պակասել էր: Էլ ինչու՞ էի այս տենչանքներով աշխարհ եկել, մի՞ թե մինչև վերջին օրս բախտն ինձ ոչինչ չէր ուղարկելու: Այսքան դժբախտություն մի այնպիսի անմեղ հոգու համար, որը զգում էի իմ մեջ, մի՞թե անարդար չէր: Եվ այդ միտքն ինձ ավելի տխրեցրեց: Ախ, եթե կարողանայի արտասվել, ես կփրկվեի, և նույն պահին արցունքները հայտնվեցին աչքերիս, որքան սիրելի էին այդ արցունքները, որքան թանկագին…

Իրական աշխարհում ոչ մի հարազատ հոգի չգտնելով, ես ստեղծել էի մի իդեալական աշխարհ, միայն որը կարող էր ինձ մոռացում պարգևել: Այն մարդիկ, որոնք ապրում էին իմ երևակայության մեջ, ավելի գեղեցիկ էին ու առաքինի և բոլորն էլ իմ բարեկամներն էին` քնքուշ և հավատարիմ: Իմ պատկերացումներում բոլորովին էլ միայնակ չէի, մի կողքիս հավատարիմ բարեկամս էր, մյուս կողքիս` սիրելի մի կին: Սեր և բարեկամություն` ահա այն կուռքերը, որ միշտ պաշտել եմ: Երբեմն ինձ թվում էր, թե ունեմ երկու սիրուհի, և այդ կանայք այնքան տարբեր էին, որ չէի կարող որևէ մեկին լքել: Նրանք ինձ այնքան հավատարիմ էին, երբեք միայնակ չէին թողնում: Երբ դուրս էի գալիս զբոսանքի, ուղեկցում էին ինձ, ամեն օր նրանք տարբեր կերպարանքով էին, տարբեր զգեստներով: Մեկը շիկահեր էր, մյուսը` սևահեր, մեկը` աշխույժ, մյուսը` քնքուշ, բայց երկուսն էլ առաքինի: Ես կարող էի նրանցից մեկին նվիրել իմ երևակայական բարեկամին, առանց զղջալու, առանց խանդելու: Նրանցից մեկն իմ բարեկամուհին էր, մյուսը` տարփուհին, մեկն ինձ համար սիրուհի էր, մյուսը` աստվածուհի: Ես ծերանում էի, իսկ նրանք միշտ մնում էին երիտասարդ:

Պատրաստեց՝ Սիրարփի Մարգարյանը