Ծննդաբերությունից հետո իմ քաշը ավելացավ, և դա ամուսնուս դուր չէր գալիս, նա շարունակ տրտնջում էր, որ ինձ նայելիս տհաճություն է զգում և մի օր էլ հեռացավ: Ասելու փոխարեն.

«Ոչինչ սիրելիս, ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ կկարգավորվի», նա հեռացավ: Ես մնացի երեխայի հետ միայնակ:

Դժվարությունների մասին չեմ ուզում խոսել, որովհետև ովքեր եղել են այդ վիճակում գիտեն, թե ինչ է նշանակում փոքրիկ երեխայի հետ միայնակ մնալ:

Սկզբում ես հուսահատվեցի, բայց հետո հանուն իմ բալիկի ես իմ մեջ ուժ գտա և շարունակեցի ապրել: Ես սկսեցի վարժություններ անել, ամեն կերպ փորձում էի ինձանից վանել մռայլ մտքերը: Գիտե՞ք, ինչ է նշանակում, երբ քեզ դեն են նետում անպետք իրի նման:

Ծանր հոգեվիճակում էի, հետո սկսեցի մարզասրահ գնալ, հետո երբ փոքրիկս մեծացավ ընդունվեցի աշխատանքի և սկսեցի զբաղվել ֆիթնեսով:

Ես շատ լավ ու հոգատար մարզիչ ունեի: Նա ինձ շատ օգնեց: Ես սկսեցի սիրել իմ մարմինը:

Որոշեցի կտրուկ փոխել ոճս և այդպես էլ արեցի, նոր սանրվածք, մազերի նոր գույն և հագուստի նոր ոճ… Մի օր էլ երեխայի մանկապարտեզի մոտ տեսա նախկին ամուսնուս: Երևի հիշել էր, որո երեխա ունի և եկել էր, որ տեսնի: Զգացի, որ ուշադիր նայում է վրաս ու հանկարծ մոտեցավ.

— Կներեք, կարելի՞ է Ձեզ սուրճի հրավիրել, եթե դեմ չեք: Ես դեմքս ծածկեցի ձեռքերով և սկսեցի ծիծաղել: Նա փաստորեն ինձ չէր ճանաչել:

— Ես ինչ որ ծիծաղալու բա՞ն ասացի:

— Զագսում, երբ երդվում էիր սիրել և պաշտպանել, — շրջվելով դեպի նա, ասացի ես:

— Միթե՞ դու ես, ո՞նց ես փոխվել, դու հրաշք ես, — ասաց նա զարմանքից չռված աչքերով և գրկաբաց մոտեցավ ինձ:

— Դու ունես ընդամենը 10 րոպե, այստեղից հեռանալու համար , — շատ լուրջ ասացի ես,- գնա այնտեղ, որտեղից եկել ես և այլևս երբեք չհայտնվես իմ կյանքում:

Ու նա գնաց: Գիտե՞ք, որքան բավարարված զգացի ինձ, որքան էի սպասել այդ օրվան, որ նրա երեսին ասեմ այդ խոսքերը: