«Առավոտ» թերթն իր խմբագրականում գրում է.

«Չգիտեմ՝ ով ինչպես, բայց ես սիրում եմ սեպտեմբերի 21-ի տոնը։ Նույնիսկ ավելի շատ, քան Նոր տարին։ Որովհետև տարիները փոխվում են մի տեսակ մեխանիկորեն, մեր կամքից անկախ, իսկ սեպտեմբերի 21-ը՝ պայմանավորված մեր այդ ժամանակվա կամքով։ Շարունակում եմ դա պնդել՝ ի հեճուկս այն բավականին տարածված հայտարարությունների, թե իբր Սովետի քանդվելուց, միևնույն Է, անկախության կստանայինք։ Գուցեև ստանայինք, բայց տվյալ դեպքում կարևոր Է, թե ինչպես։

Այն ճանապարհը, որը մենք ընտրել ենք (տվյալ դեպքում կարող եմ, չէ՞, ասել «մենք») ճիշտ էր իր ընթացակարգով և բովանդակությամբ՝ նաև այն պատճառով, որ մենք չգիտենք, թե ում հիվանդ մտքով կանցնի նույնիսկ հետագայում վերականգնել Խորհրդային Միությունը կամ «մտցնել» մեզ Ռուսաստանի կազմի մեջ և դրա համար գտնել «իրավական հիմնավորումներ»՝ իբր մենք «սխալ ենք դուրս եկել» ԽՍՀՄ կազմից։

Մենք «դե յուրե» անկախ երկիր ենք. մնացածը, հավատացնում եմ ձեզ, կկարգավորվի։ Կկարգավորվի այնքան շուտ, որքան ամեն մեկս կզգա իր պատասխանատվությունը։ Մեր սխալների մեծ մասը պայմանավորված էր մեր անփորձությամբ։ Մեզ թվում էր, թե բավարար է հայտարարել անկախության, ժողովրդավարության և շուկայական հարաբերությունների մասին, և դրանք ինքնաբերաբար «կիջնեն երկնքից»։ Բայց դրանք (իսկ մեծ հաշվով՝ Պետությունը) պատրաստի «մթերք» չեն, որը մնում է միայն ուտել, դրանք անվերջանալի գործընթաց են, որ պահանջում են ամենօրյա աշխատանք, տանջանք, երբեմն ինքնազրկում և միշտ՝ բարոյական անսասան սկզբունքներ։

Այդքանը գլխի ընկնելու համար 25 տարին, կարծում եմ, բավարար է։ Ամբողջ խնդիրն այն է, որ այդ գործողություններն ու սկզբունքները պետք չէ ակնկալել «վերևներից», դրանք պետք է կիրառել սեփական կյանքում։ Շատ բարդ է խոստովանել որ մենք դա չենք անում։

…Վատ անկախությունն ավելի լավ է, քան անկախության բացակայությունը»:

Ավելի մանրամասն կարդացեք թերթի այսօրվա համարում: